Wiersze Bolesława Leśmiana po prostu mnie hipnotyzują. Czytając je odpływam na dalekie mgliste łąki, cieniste, gdzie tak łatwo i tak trudno się wcielić z nieistnienia, napełnić pustką miejsce oczekujące na duszę.

„Dziejba leśna” to ostatni, opublikowany pośmiertnie tom poety. Wiersze w nim zawarte przepojone są smutkiem, melancholią. Jednak nie ma strachu przed śmiertelną nieskończonością, jest jakiś głęboki spokój, ciekawość oczekiwania, pogodne zaciekawianie, choć i tęsknota porzucenia porywów serca i ciała. Przyznam, że zaskoczył mnie tytułowy utwór. „Dziejba leśna” to poemat dramatyczny zainspirowany postacią św. Makarego. Głęboka wiara Świętego wystawiona na próbę przez upadłe anioły pokazuje dwie nieutulone ludzkie tęsknoty – pragnienia duszy i grawitację ciała.

Fascynuje mnie postać bezimiennej Dziewczyny, która tak często pojawia się w wierszach Leśmiana. I nie umiem dokładnie określić, kim ona jest, co wyraża. Nigdy niespełnioną tęsknotę za ideałem? Tę miłość, co się z rąk wymyka a tak bardzo do spraw ziemskich przywiązuje? Smutek, że wszystko co piękne nie może do końca się stać? Że blasku dodaje niespełnienie?

Serdecznie polecam nie tylko ten tomik, ale całą poezję Leśmiana…Zanurzona w jego wierszach – po prostu się działam.

Wiersze Bolesława Leśmiana po prostu mnie hipnotyzują. Czytając je odpływam na dalekie mgliste łąki, cieniste, gdzie tak łatwo i tak trudno się wcielić z nieistnienia, napełnić pustką miejsce oczekujące na duszę.

„Dziejba leśna” to ostatni, opublikowany pośmiertnie tom poety. Wiersze w nim zawarte przepojone są smutkiem, melancholią. Jednak nie ma strachu przed śmiertelną...