Uwielbiałam zawsze Leśmiana za jego soczystość, dosadność i bujną kwiecistość. Ah.. i oczywiście za erotykę - za zmysły.
Kiedyś wydawało mi, że się to jest w pewnym sensie normalne – taka rozrzutność w słowach, opisach.
Teraz widzę ich przejaskrawienie, ale nie z gruntu negatywne. Nie, zupełnie nie.
Teraz mięsistość jest dla mnie wilgotna i ociekająca. Jeszcze bardziej nabrzmiała erotyką. Srebrem i czerwienią.
Tam gdzie śmierć widzę zgniliznę tak realistyczną, że czuje ją jednocześnie każdym zmysłem.
Tam gdzie ból, to ucisk jest silniejszy od męskiej dłoni.
Tam gdzie strach, to większy niż nóż pod żebra, a jednocześnie poetycki jak drżenie z przerażenia i w efekcie wyzwalający. Totalnie wyzwalający.
Ciekawe jakich słów by użył dziś Leśmian, patrząc na ukochaną osobę, doznając drżenia i niemocy, czy uwikłałby ją w pęta roślinności.

Uwielbiałam zawsze Leśmiana za jego soczystość, dosadność i bujną kwiecistość. Ah.. i oczywiście za erotykę - za zmysły.
Kiedyś wydawało mi, że się to jest w pewnym sensie normalne – taka rozrzutność w słowach, opisach.
Teraz widzę ich przejaskrawienie, ale nie z gruntu negatywne. Nie, zupełnie nie.
Teraz mięsistość jest dla mnie wilgotna i ociekająca. Jeszcze bardziej...

Leśmian jest jeszcze piękniejszy na wiosnę.
W tym tomiku jest jeden z moich ulubionych wierszy "Lubię szeptać ci słowa"

Leśmian jest jeszcze piękniejszy na wiosnę.
W tym tomiku jest jeden z moich ulubionych wierszy "Lubię szeptać ci słowa"

Wiersze Bolesława Leśmiana po prostu mnie hipnotyzują. Czytając je odpływam na dalekie mgliste łąki, cieniste, gdzie tak łatwo i tak trudno się wcielić z nieistnienia, napełnić pustką miejsce oczekujące na duszę.

„Dziejba leśna” to ostatni, opublikowany pośmiertnie tom poety. Wiersze w nim zawarte przepojone są smutkiem, melancholią. Jednak nie ma strachu przed śmiertelną nieskończonością, jest jakiś głęboki spokój, ciekawość oczekiwania, pogodne zaciekawianie, choć i tęsknota porzucenia porywów serca i ciała. Przyznam, że zaskoczył mnie tytułowy utwór. „Dziejba leśna” to poemat dramatyczny zainspirowany postacią św. Makarego. Głęboka wiara Świętego wystawiona na próbę przez upadłe anioły pokazuje dwie nieutulone ludzkie tęsknoty – pragnienia duszy i grawitację ciała.

Fascynuje mnie postać bezimiennej Dziewczyny, która tak często pojawia się w wierszach Leśmiana. I nie umiem dokładnie określić, kim ona jest, co wyraża. Nigdy niespełnioną tęsknotę za ideałem? Tę miłość, co się z rąk wymyka a tak bardzo do spraw ziemskich przywiązuje? Smutek, że wszystko co piękne nie może do końca się stać? Że blasku dodaje niespełnienie?

Serdecznie polecam nie tylko ten tomik, ale całą poezję Leśmiana…Zanurzona w jego wierszach – po prostu się działam.

Wiersze Bolesława Leśmiana po prostu mnie hipnotyzują. Czytając je odpływam na dalekie mgliste łąki, cieniste, gdzie tak łatwo i tak trudno się wcielić z nieistnienia, napełnić pustką miejsce oczekujące na duszę.

„Dziejba leśna” to ostatni, opublikowany pośmiertnie tom poety. Wiersze w nim zawarte przepojone są smutkiem, melancholią. Jednak nie ma strachu przed śmiertelną...

Poezja nieszczególnie do mnie przemawia, jednak Leśmian jest jednym z moich ukochanych poetów i jego utwory zachwycają mnie niezmiennie od wielu lat, tak więc i ten tomik bardzo mi się podobał i jestem wobec niego bezkrytyczna.
Polecam

Poezja nieszczególnie do mnie przemawia, jednak Leśmian jest jednym z moich ukochanych poetów i jego utwory zachwycają mnie niezmiennie od wielu lat, tak więc i ten tomik bardzo mi się podobał i jestem wobec niego bezkrytyczna.
Polecam

Wiersze o miłości, tęsknocie, śmierci, wieczności, trudnych relacjach z Bogiem. Treść bardzo smutna i przygnębiająca. Pod względem formy mistrzostwo środków stylistycznych. Cechą charakterystyczną poezji B. Leśmiana są specyficzne neologizmy.

Wiersze o miłości, tęsknocie, śmierci, wieczności, trudnych relacjach z Bogiem. Treść bardzo smutna i przygnębiająca. Pod względem formy mistrzostwo środków stylistycznych. Cechą charakterystyczną poezji B. Leśmiana są specyficzne neologizmy.