Kiedy mam wrażenie, że każda kolejna książka może mnie tylko rozczarować, sięgam po Welsha. Wiem czego się spodziewać i wiem, że będę przynajmniej usatysfakcjonowana. Nie inaczej stało się z Klejem. Tak na marginesie: proza Welsha nieodzownie kojarzy się z narkotykami, tym razem jednak Klej nie występuje tu jako środek psychoaktywny, a raczej spoiwo przyjaźni. Bo Klej to opowieść o przyjaźni.
Poznajemy czterech chłopców i towarzyszymy im przez kilka dni w trzech różnych dekadach ich życia. Poznajemy ich jako nastolatków ze zwykłego osiedla w Edynburgu, a kończymy znajomość kiedy mają po trzydzieści kilka lat. Każdy z rozdziałów opisuje te kilka dni z perspektywy każdego z nich. Welsh oddaje głos swoim bohaterom, pokazuje świat widziany ich oczami. Tak jak różne są ich charaktery, tak odmienny jest pogląd na te same wydarzenia. Nie brakuje tu rubasznego i chamskiego dowcipu, ale jest też i proza życia. Proza życia średniej klasy: czasem jest lepiej, czasem gorzej. Są chwile radości, ale jest też i tragedia. Są ideały młodości, plany na przyszłość, ale nadchodzi i refleksja wieku dojrzałego. Prawie jak z postanowieniami noworocznymi.
Nawet jeśli nie identyfikujemy się z bohaterami, pod wpływem historii patrzymy wstecz na swoje życie. Najczęściej z nostalgią, jakie by nie były przeszłe wydarzenia. I mamy ochotę sięgnąć po telefon i pogadać z ‘przyjacielem od zawsze’. Bo w życiu są rzeczy stałe – na przykład przyjaźń.

Kiedy mam wrażenie, że każda kolejna książka może mnie tylko rozczarować, sięgam po Welsha. Wiem czego się spodziewać i wiem, że będę przynajmniej usatysfakcjonowana. Nie inaczej stało się z Klejem. Tak na marginesie: proza Welsha nieodzownie kojarzy się z narkotykami, tym razem jednak Klej nie występuje tu jako środek psychoaktywny, a raczej spoiwo przyjaźni. Bo Klej to...