Książka „Spowiedź Chinki” Pearl Buck, porusza sprawy drażliwe dla ludzi wychowanych w starej tradycji i kulturze chińskiej, w którą zaczynają się wplatać zwyczaje zachodnich cywilizacji. Zgodnie ze starą tradycją, małżeństwo zaaranżowane przez rodziców, rozpoczyna samodzielne życie.

„Kuei-lan, moja córko - rzekła - masz poślubić człowieka, z którym zaręczyliśmy cię, zanim przyszłaś na świat. Jego ojciec i twój byli serdecznymi przyjaciółmi. Przysięgli sobie związać się przez swoje dzieci. Twój narzeczony liczył wówczas lat sześć. Tego samego jeszcze roku urodziłaś się. Tak więc jesteś mu przeznaczona. I w tym celu wychowałam cię.”

Kobieta stara się być posłuszna woli mężczyzny, szanuje go i podziwia. Mężczyzna, to lekarz który wykształcenie zdobył w Stanach. Obydwoje są Chińczykami wychowanymi w kulturze przodków. Jednak dłuższy pobyt mężczyzny na Zachodzie, poznanie odmiennych zwyczajów i próba przeniesienia ich do własnego życia, zaczyna niepokoić żonę. Nie jest łatwo ubierać nowo narodzone dziecko w białe ubranka bo biały kolor w Chinach, to kolor żałoby a dla wykształconego ojca oznacza czystość. Jako lekarz stara się nakłonić żonę aby przestała krępować bandażami stopy. Jego tłumaczenie szkodliwości takiego działania, poparte naszkicowaniem zdeformowanych kości, budzi w żonie strach, bo skąd mąż wie jak wyglądają w środku kości, i spory sprzeciw, bo jak to możliwe aby chińska kobieta miała duże stopy. Dowiadujemy się wiele o zwyczajach, kulturze, zderzeniach dwóch odmiennych światów. Są to zwierzenia zawarte w listach do siostry, w których Kuei-lan opisuje swoje nowe życie i związane z tym wewnętrzne rozterki.

„Oswoiłabym się łatwiej z naszym cudzoziemskim domem i dziwnym życiem, gdybym mogła zatrzymać syna tutaj, gdybyśmy zostali we troje. Lecz znam zwyczaje i tradycje naszego ludu. Nie wolno mi zachować pierworodnego syna. Jest własnością całej rodziny. …. Musimy poddać się prawom i tradycji - rzekłam, a serce mnie bolało z tęsknoty, aby mieć dziecko dla siebie.
Teraz już wiem, co mój małżonek postanowił. …. Oświadczył rodzicom, że podobnie jak chciał mieć żonę wyłącznie dla siebie, tak obecnie żąda, by jego syn należał również tylko do rodziców, tylko do nas. … Obecnie jednak w moim egoizmie nie dbam o to, że złamiemy tradycję. Myślałam jedynie o moim synu. Będzie mój, mój! Nie będę musiała dzielić się nim z innymi - dziadkami czy ciotkami. Ja, jego matka, będę dbała o niego, wolno mi będzie myć go i ubierać, i dniem i nocą czuwać nad nim. Dziękuję bogom, że poślubiłam człowieka o nowoczesnych poglądach. Daje mi syna na własność. Całego życia nie starczy mi na podziękę.”

Autorka porusza jeszcze tematy związane z małżeństwami mieszanymi, gdzie jedna ze stron nie zna ani kultury, ani tradycji swojego małżonka.

Pearl Buck wyjechała ze swoimi rodzicami, misjonarzami, do Chin kiedy miała 3 miesiące. W wielu 4 lat płynnie mówiła i pisała po chińsku i angielsku. W Chinach spędziła 18 lat, a następnie wyjechała do Stanów na studia. Po wyjściu za mąż mieszkała i w Chinach i w Stanach. Stąd znała bardzo dobrze problemy które opisuje w swoich książkach.

Książka „Spowiedź Chinki” Pearl Buck, porusza sprawy drażliwe dla ludzi wychowanych w starej tradycji i kulturze chińskiej, w którą zaczynają się wplatać zwyczaje zachodnich cywilizacji. Zgodnie ze starą tradycją, małżeństwo zaaranżowane przez rodziców, rozpoczyna samodzielne życie.

„Kuei-lan, moja córko - rzekła - masz poślubić człowieka, z którym zaręczyliśmy cię, zanim...