Tym razem postanowiłam sięgnąć po podróżnicze książki Beaty z nadzieją, że okażą się lepsze niż jej książki pseudopsychologiczne. Cóż, niestety i w tej książce autorce udało się przemycić sporo jej światopoglądu. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie zaznaczyła kilku cudownych cytatów.
1. Wspaniały rozdział o toaletach. "Czy to nie zabawne, że wydzieliny nie podlegają naszej woli? (...) A ponieważ poddaje się wtedy woli swojego ciała, na pewien krótki czas przestaje też kontrolować swoje zachowanie. Zamyka się w kabinie i jest przez chwilę tym, kim jest naprawdę. (...) Dlatego właśnie w każdej podróży czekam na moment, kiedy jak detektyw będę mogła znaleźć zwyczajną publiczną toaletę i odczytać z niej wszystko, co chciałabym wiedzieć o mieszkańcach danego kraju." Psychologia toaletowa? Gdyby to jeszcze było pisane żartobliwie, ale nie, pełna powaga...
2. "[Człowiek] zabija nie tylko jedwabniki i słonie, ale też samego siebie, bo kupuje tanie jedzenie w proszku, w puszce albo w budce z fast foodem, a kiedy je śmieci, to czuje się potem jak kosz na odpadki i szybciej umiera".
3. "(...) a z braku czasu i pieniędzy je się niezdrowe jedzenie, które zamiast dodawać energii, tylko ją odbiera. Przecież to właśnie stąd biorą się wszystkie alergie, astma, chorobliwa nadwaga, cukrzyca i inne zmory współczesnego świata. O rety, to po prostu nie do uwierzenia! Rodzimy coraz słabsze dzieci, które coraz częściej chorują, rodząc następne pokolenie jeszcze bardziej chorowitych i słabych dzieci, ale chwalimy się tym, że wymyślamy szczepionki na choroby, które wcześniej tym dzieciom sami zafundowaliśmy". Szczepionka na nadwagę i cukrzycę? Że co?
4. "Czy to nie dziwne, że chory musi być na tyle zdrowy, żeby dojechać do przychodni? Albo przynajmniej na tyle przytomny, żeby zorientować się, że jest z nim bardzo źle i wezwać pogotowie?" Tak, bo przecież w dyspozytorniach pogotowia powinny być kryształowe kule zamiast telefonów. Wtedy wróżka Jadwiga mogłaby nakładać dłonie na kule i zachrypniętym głosem oznajmiać "Kowalska źle się czuje, jechać na Mazowiecką 4"!
Dobrze, a co takiego było w książce poza najeżdżaniem na europejski styl życia (och, jacy Chińczycy są wspaniali, bo zdrowo się żywią)? Trochę historii (fragmenty książki Marco Polo na ten przykład - i to była najlepsza część!), telepatyczne rozmowy z miejscowymi, narzekania że nigdzie nie można się napić herbaty i tym, że nikt nie jeździ na rowerach.
Jeśli ktoś chciałby traktować tę książkę jako lektura do zaliczenia przed podróżą do Chin, albo dowiedzieć się z niej ciekawych informacji o tym kraju, to odradzam. Może znajdzie się kilka takich perełek, ale odsiać je z wszechobecnego "ja, ja, ja" i złotych myśli autorki jest dość ciężko.

Tym razem postanowiłam sięgnąć po podróżnicze książki Beaty z nadzieją, że okażą się lepsze niż jej książki pseudopsychologiczne. Cóż, niestety i w tej książce autorce udało się przemycić sporo jej światopoglądu. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie zaznaczyła kilku cudownych cytatów.
1. Wspaniały rozdział o toaletach. "Czy to nie zabawne, że wydzieliny nie podlegają...