To książka równocześnie poruszająca i trzymająca w napięciu, jak i nieprawdopodobnie irytująca. I nie mam pojęcia, jak to jest możliwe. Istnienie tych wrażeń tak blisko, tuż obok siebie.

Wszystko to, co ceniłam w poprzednich tomach, choć może teraz spojrzałabym na nie inaczej, teraz zwyczajnie mnie oburzyło.
Przede wszystkim: Will nieodwracalnie przestał być Willem, jakiego darzyłam ogromną sympatią, dotarło do mnie, jak płytka i bezmyślna potrafi być Tessa, Jem zaczął być po to, by mu współczuć, ponadto co innego mówił, co innego robił.
Sceny z założenia podniosłe czy romantyczne niejednokrotnie mnie bawiły, a to chyba niepożądana reakcja, sądząc po śmiertelnej powadze bohaterów, którzy co rozdział serwowali sobie nowe porcje podobnych do siebie wyznań.
Nie mówiąc o tym, że miłość zdaje się być wszędzie - szczera i trochę nierealna. Nie ma chyba wśród głównych postaci takiej, której nie przydzielona zostałaby druga połówka (w przypadku Tessy druga i trzecia cząstka).
Zakończenie zaskoczyło mnie, bo wycisnęło łzy, ale zaskoczyło właściwie tylko pod tym względem. Przechodząc do epilogu, powtarzałam w myślach: "Nie, niech tylko nie okaże się, że...", a potem przypuszczenia się sprawdziły.
Mówiąc krótko i tak, by zbyt wiele nie zdradzić: koniec jest do tego stopnia komicznie poustawiany, że nie dało się stworzyć czegoś bardziej równocześnie tak przewidywalnego, jak i mało prawdopodobnego. Naprawdę. Smutek jest wciąż obecny w słowach, ale autorka wycisnęła z każdego wątku tyle szczęścia, ile tylko się dało. Równie sumiennie wróciła do każdego rozpoczętego wątku i choćby krótko doprowadziła go do końca.
Z jednej strony podziwiam, że można naraz wzbudzić takie odczucia: rozpacz oraz wrażenie "przesłodzenia". Z drugiej, to nie wypada najlepiej, kiedy przychodzi całość podsumować.

Wiązałam z tą serią wielkie nadzieje. Ostatnia powieść dała mi trochę tego, czego szukałam, ale przytłoczyła zawodem, bo wydaje mi się, jakbym dopiero teraz zauważyła, co wcześniej mi przeszkadzało. Coś, z czego istnienia nie zdawałam sobie sprawy, a obecnie wydaje się aż nazbyt wyraziste. Jakby wszystko, co zwykle irytuje mnie w powieściach dla młodzieży, zostało na tyle uwypuklone w trzecim tomie, że właśnie jak większości powieści dla młodzieży mogę przypisać serii słowo: infantylna. Może nie dosłownie infantylna, ale z dużą dawką naiwności, gdzie nawet dramatyczne sytuacje (w których to właśnie sam dramatyzm najczęściej ujmuje czytelnika) obracają się w jak najpozytywniejsze rozwiązania.
Może po prostu nie lubię prostych i radosnych zakończeń, a może słuszne jest stwierdzenie, że z potencjału pierwszej i drugiej części dało się stworzyć coś wybitnego, co jeszcze niestety w mojej opinii nie powstało.
Nie oznacza to jednak, że mieszam książkę z błotem i zapominam o "Diabelskich Maszynach", bo tak nie jest. Dostarczyły mi naprawdę wielu, wielu czytelniczych wrażeń.

To książka równocześnie poruszająca i trzymająca w napięciu, jak i nieprawdopodobnie irytująca. I nie mam pojęcia, jak to jest możliwe. Istnienie tych wrażeń tak blisko, tuż obok siebie.

Wszystko to, co ceniłam w poprzednich tomach, choć może teraz spojrzałabym na nie inaczej, teraz zwyczajnie mnie oburzyło.
Przede wszystkim: Will nieodwracalnie przestał być Willem,...