Historia tytułowej Dziuni jest potwierdzeniem tego, co wiadomo od dawna - że osoby mądrzejsze, bardziej przenikliwe i szczere niż reszta otoczenia nie mają w życiu łatwo. Nie posiadły tej niełatwej sztuki dopasowywania się do reszty ludzkości, brną pod prąd tak często, jak tylko się da. Wszyscy na dodatek sądzą, że takie postępowanie wynika z ich złośliwości, bo przecież nikt "normalny" tak by się nie zachowywał. I cała tragedia polega na tym, że główną bohaterkę osądza, ni mniej ni więcej, tylko zgraja nieudaczników życiowych począwszy od Pułkownikostwa - Dziadostwa i ojca alkoholika aż po grupę "koleżanek", które używają sobie kosztem Dziuni bez zahamowań. Dziunia musi zmagać się z głupotą i zawiścią dorosłych i doświadcza tylu patologii (nękanie w domu, pedofilia, wymuszona aborcja), że aż trudno uwierzyć, że potrafiła to znieść.
Całe szczęście autorka ma lekkie pióro i opisuje historię Dziuni z ironicznym dystansem. I jest to moim zdaniem atut tej powieści. Gdyby tę książkę napisać raz jeszcze - tak całkiem na poważnie - to mogłoby się okazać, że nie sposób przez nią przebrnąć.

Historia tytułowej Dziuni jest potwierdzeniem tego, co wiadomo od dawna - że osoby mądrzejsze, bardziej przenikliwe i szczere niż reszta otoczenia nie mają w życiu łatwo. Nie posiadły tej niełatwej sztuki dopasowywania się do reszty ludzkości, brną pod prąd tak często, jak tylko się da. Wszyscy na dodatek sądzą, że takie postępowanie wynika z ich złośliwości, bo przecież...