Ze wszystkich jego książek, tą ostatnią czytało mi się najgorzej, sam nie wiem do końca czemu, może dlatego, że przeskakiwał z tematu na temat w tempie serii z karabinu maszynowego, przy czym czułam się jak by mi mózg zastrajkował i słabo kumał. Jednak na szczęście w trakcie czytania oswajałam się z tempem i stylem i czytało mi się już dobrze. Na początku myślałam, że sobie jaja robi i wszystkie opowieści o sobie samym są wyssane z palca.W każdym razie póki nie przeczytałam paru faktów byłam 100% pewna, że on ściemnia, że to nie możliwe, że tak wyglądało jego życie, ale serio tak wyglądało jego życie. Niesamowity jest sposób pisania Vonneguta o rzeczach strasznych, bez użalania się z lekką ironia, cynizmem, sarkazmem, po prostu stwierdza fakt, jak by mówił o pogodzie. W każdej jego powieści z alter ego w roli pobocznej podaje tyle możliwości tematów do napisania dobrego SF, strzela pomysłami jak sztukmistrz królikami z kapelusza, nic tylko realizować! Podoba mi się i wierzę w to poplątanie losów ludzkich, efekt motyla który również się przewija w twórczości Kurta, podoba mi się zapętlenie historii..a ludzkość wciąż i wciąż popełnia te same błędy.. Muszę w każdym razie przyznać, że żal że to już ostatnia powieść. Uwielbiam go z nim to mogła bym nawet i powtórkę przeżyć na autopilocie i tak było by super. Co jest dla mnie również ważne to to, że pod koniec książki w rozdziale 63 Kurt wspomina o moim ulubionym pisarzu Josephie Hellerze, oddaje mu hołd i namawia do przeczytania mojej ukochanej powieść czyli Paragrafu 22!! No jak Vonneguta mam nie kochać, skoro nawet gusta mamy podobne. Uwielbiam jego wynurzenia, jego absurdalne a jednak możliwe teorie, po prostu AUTOR SZTOS!

Ze wszystkich jego książek, tą ostatnią czytało mi się najgorzej, sam nie wiem do końca czemu, może dlatego, że przeskakiwał z tematu na temat w tempie serii z karabinu maszynowego, przy czym czułam się jak by mi mózg zastrajkował i słabo kumał. Jednak na szczęście w trakcie czytania oswajałam się z tempem i stylem i czytało mi się już dobrze. Na początku myślałam, że sobie...