Niewyjaśnione zagadki z przeszłości, tajemnicze organizacje i spisek na skalę międzynarodową. Kolejna, już nużąca spuścizna po książkach pokroju „Kod Leonarda Da Vinci”. „Gwiazda Stindberga” po trosze kopiuje sposób narracji, po trosze idzie własnymi ścieżkami. Jest okrutne morderstwo, pojawia się dziwny przedmiot, są poszukiwacze i ci co im depczą po piętach. Mamy jednak bardziej zawiłą, a przy tym ciekawszą historię z przeszłości oraz zaplątanych w nią różnych bohaterów, na przestrzeni lat. Czy to ją czyni lepszą jakościowo pozycją od naciąganych „wielkich, strzeżonych tajemnic”? Raczej nie. Jest nieźle, ale nie jest dobrze. Szkoda, że największą wadą książki jest przeciętność w tworzeniu współczesnych postaci, kulejąca dynamika i bardzo naciągane zakończenie.

Powieść dzieli się na trzy części. Pierwsza jest jakoby wstępem do pochodzenia przedmiotu. Trzeba pochwalić debiutanta za stworzenie całej historii. Wydaje się trzymać poziom i pobudza zainteresowanie czytelnika.

Druga natomiast to próba rozwikłania zagadki i poszukiwania. Utrzymuje tę intrygę do pewnego momentu, potem może co po niektórych nużyć. A dalszą obojętnością do rozwoju fabuły nawet nie zmienia zaciekawienie tytułową gwiazdą

Trzecia jest najbardziej zaskakująca, a przy okazji absurdalna i naciągana. Niewielkie skojarzenia z Indianą Jonesem owszem były, tylko że na pewno nie od tej lepszej strony. Zresztą takie elementy bardziej pasują w kinie niż we współczesnej literaturze.

Początek zrobił na mnie dobre wrażenie, zwłaszcza że pojawiły się elementy zaskoczenia i nieznane zło. Potem jednak napięcie diametralnie opada. Elementy magiczne wydają się wydumane i wzbudzają mieszane uczucia. Nad postaciami, jak wspomniałam, nie ma zachwytu, choć główny bohater miał potencjał. Niestety zostało tak, że ot taka jednostka pojawiła się, jest obecna, ale nic poza tym. Czytelnik raczej skupi się na fabule niż na niej.

„Gwiazda Strindberga” miała pomysł, ale jak to często bywa w przypadku debiutantów, gdzieś po drodze umknął cały sens. Niby jest historia, przedmiot, tajemnice. Ale cała konstrukcja rozpadła się niczym domek z kart. Czyżby zabrakło zwyczajnego, literackiego doświadczenia?

Katarzyna Barańska