„Przepiękna ... baśń” czy aby o tej samej książce mowa ? Poznane jeszcze przed podstawówką, czytane na głos przez moją Mamę, chyba dostała od kogoś, gdyby wiedziała zawczasu, co to takiego, zapewne by tego nawet nie dotknęła. Początek zapamiętałam tyleż dziwaczny, co przykry. Maleńkie ludki przybywają nad jakąś Wielką Wodę, lekceważąc ostrzeżenia hałasują i zostają zaklęte w coś tam. Tylko dwoje z nich ocalało, gdyż zachowało milczenie. Zły urok dziełem Czarodzieja, z którym zażarte boje stacza Lew (skrajnie beznadziejna parodia Narnii, poznanej znacznie później, której nie cenię wysoko),w przerwach objaśnia, iż Czarodziej zmienia siebie w dąb, a gdy by go ściąć i spalić, przeszedł by w inny i tak bez końca. Pokonanie Czarodzieja jest niewykonalne, gdyż Lew już dawno by to zrobił, jednak w którymś tam starciu następuje przełom, przy tym zachodzi to jeszcze bardziej mętnie i zawile.

Dalszy ciąg bądź puściłam mimo uszu, tak dalece mnie to nie ciekawiło, bądź Mama wreszcie uznała, że to nie do czytania, bądź jedno i drugie.

Na tym należałoby skończyć, gdyż poświęcam temu czemuś więcej uwagi niż zasłużyło, lecz widząc tyle przychylnych ocen, coś dodaję. Zerknąwszy do PDF widzę, iż znacznie bardziej beznadziejne, niż można sądzić.

Pod względem doboru słownictwa, składni, stosowania czasu teraźniejszego, tam gdzie bardziej pasuje przeszły,
nawet nie grafomaństwo a badziewie do entej potęgi.

Treść zaś niemożebnie naiwna, pożal się „walka Dobra ze Złem” dla ubogich (rozmyślnie w cudzysłowie, Kraina Oz to to nie jest),do tego opowiadana w nudny sposób.

Drobny kawałek: „W pysku [Lew] trzyma nogę Czarodzieja. Czarodziej rozcapierza się, zakrywa całe niebo, pluje jadem. Patalonki zasłaniają sobie oczy, są całe zatrute. (…) Niesie [!] wielki głaz i ciska nim w Czarodzieja. Ten dostaje w nogę i rycząc ucieka na dąb. Lew za nim. Wpadają obaj w błoto i słychać stękanie. Wreszcie Lew łapie Czarodzieja zębami za ramię, a tamten trzyma jego ogon w zębach. Gryzą się tak, że spomiędzy zębów idą skry. Padają obaj. Pod Czarodziejem trzasnęło kilka drzew, a tam, gdzie upadł Lew, powstało jezioro.”
I tak przez ileś stron.
Dalej jeszcze gorzej, jacyś Piekielnicy, odrażający z wyglądu, z usposobienia chorzy z nienawiści, znajdujący upodobanie w zadawaniu męczarni, opisywanych ze szczegółami. Zastanawia mnie, nie za bardzo, ale jednak, czy bardziej szurnięty był gość, który to nasmarał, czy Bereza, co wpadał w zachwyt nad jego pisaninami.

„Przepiękna ... baśń” czy aby o tej samej książce mowa ? Poznane jeszcze przed podstawówką, czytane na głos przez moją Mamę, chyba dostała od kogoś, gdyby wiedziała zawczasu, co to takiego, zapewne by tego nawet nie dotknęła. Początek zapamiętałam tyleż dziwaczny, co przykry. Maleńkie ludki przybywają nad jakąś Wielką Wodę, lekceważąc ostrzeżenia hałasują i zostają zaklęte...

Cudowna, zabawna, pomimo upływu czasu bawi tak samo gdy czyta się ją dzieciom lub gdy-lepiej- one same czytają. polecam gorąco!

Cudowna, zabawna, pomimo upływu czasu bawi tak samo gdy czyta się ją dzieciom lub gdy-lepiej- one same czytają. polecam gorąco!

Urocze, ale nie rozumiem zachwytów Henryka Berezy nad "nieskończonością wyobraźni" Drzeżdżona

Urocze, ale nie rozumiem zachwytów Henryka Berezy nad "nieskończonością wyobraźni" Drzeżdżona

Smak dzieciństwa. "Kraina Patalonków" i "Poczytaj, mi mamo" ukształtowały wrażliwość dziecka, który stał się wcale nie takim głupim dorosłym.

Smak dzieciństwa. "Kraina Patalonków" i "Poczytaj, mi mamo" ukształtowały wrażliwość dziecka, który stał się wcale nie takim głupim dorosłym.

zaskakująca bajka. kraina dziwności, iluminacji, sobowtórów, wielości, zmieniających się bohaterów, czasów i przestrzeni.

zaskakująca bajka. kraina dziwności, iluminacji, sobowtórów, wielości, zmieniających się bohaterów, czasów i przestrzeni.