Jan Drzeżdżon

W sumie chyba powinienem za całą opinię wstawić jakiś charakterystyczny dla tej prozy cytat, na przykład ze strony 5: "Przyglądał się im i był to wzrok, który przeszywa na wylot kamienie i to wszystko co na drodze spotka, a więc nawet plastykową kulę." Albo drugi z tej samej strony, kawałek niżej: "Jeżeli wzrok może być zamieniony w węża to ten stanie się refleksem dżungli rozsypującej się pod wpływem macek księżyca w czas wielkiego dojrzewania." Ale może z czystej przyzwoitości dorzucę ze dwa zdania od siebie. "Złoty Pałacyk" jest praktycznie grafomanią, pełną błędów ortograficznych, gramatycznych i stylistycznych, dodatkowo dopchaną ciężkimi, pokrętnymi wtrętami udającymi prozę poetycką. Książeczka czyta się przez to fatalnie, zwłaszcza że i jej fabuła jest raczej bzdurna (dzieje Markusa, który jako niemowlę został wyłowiony ze strumienia przez trzy Marie, potem został wykradziony, a gdy po latach - już dorosły - wrócił do miasteczka, darzony jest przez wszystkich mieszkańców nienawiścią ze względu na dziwne oczy) i pozbawiona jakiejkolwiek sensownej puenty. Zwyczajna makulatura.