Jakże miła odmiana po przeciętnej Missing You!

Powrót do Myrona okazał się jedną z najlepszych literackich decyzji tego roku. Fakt, że w przeszłości podchodziłem do Błękitnej Krwi aż 4 razy (!!!) jest dla mnie równie niepojęty jak to, że tak bardzo mogą się różnić poziomami nowe i stare twory Cobena!

Tu wszystko jest perfekcyjne, poczynając od znakomitej intrygi - gdzieś tak na pięćdziesiąt stron od końca zacząłem się nerwowo wiercić i niecierpliwie liczyć strony, a to znak, że coś mnie naprawdę wciąga - przez styl, oczywiście postaci! No kurde, jak się to czyta, to aż się nie chce wierzyć, że ten sam pisarz stworzył Kat Donovan (Missing You się kłania)! Co trzecie zdanie wywoływało u mnie przynajmniej cichy śmiech, szacun! Tempo jest niesamowite, a Myron w takiej formie, że nawet nie odczuwa się braku Wina (co prawda jak już się pojawia to kradnie dla siebie cały rozdział). Nawet jeśli niektóre wątki są wtórne, to przedstawione zostają w tak sprytny sposób, że nawet nie jestem w stanie mieć o to pretensji.

Oczywiście nie jest to książka idealna, ale minusy, które podam linijkę niżej są dość... niedojrzałe? Za największą wadę uważam to, że za mało jest w niej ukochanej przeze mnie kobiety Myrona - Jessiki, która jak najbardziej zachęcała mnie do czytania kolejnych części cyklu. Wątek golfa - najnudniejszego sportu na Ziemi - też mi nie przypasował, ale na szczęście jest przedstawiony tak, że nawet kompletny laik (czyli ja) we wszystkim się połapie. Brak Wina! Jak tak można!

W sumie te minusy wyjęte trochę z przysłowiowego tyłka, zdecydowanie po to, żeby opinia była dłuższa... W każdym razie:

Bardzo dobrze było ponownie poczuć tą "harlanowość", której tak mi ostatnio brakowało. Bardzo dobrze było ponownie odczuwać satysfakcję po rozwiązanej razem z Bolitarem sprawie. Ale najlepiej jest znowu nie móc się doczekać, aż sięgnie się po kolejną cobenową książkę - za tym tęskniłem chyba najbardziej :)

Jakże miła odmiana po przeciętnej Missing You!

Powrót do Myrona okazał się jedną z najlepszych literackich decyzji tego roku. Fakt, że w przeszłości podchodziłem do Błękitnej Krwi aż 4 razy (!!!) jest dla mnie równie niepojęty jak to, że tak bardzo mogą się różnić poziomami nowe i stare twory Cobena!

Tu wszystko jest perfekcyjne, poczynając od znakomitej intrygi - gdzieś...