Książka niesamowita w swej prostocie, magiczna w swym realizmie. Lekko się ją czyta, bo napisana jest w sposób bardzo przystępny, a jednocześnie zawiera całe mnóstwo oryginalnych metafor i zmiennych form opisu, znakomicie pasujących do danych sytuacji, opisów zdarzeń, miejsc, czy postaci.

Być może to przez świadomość, iż obiektywnie Capote jest uznawany za jednego z najwybitniejszych pisarzy dwudziestego wieku, a może przez zdjęcie z tyłu okładki, przedstawiające go dumnego i pewnego siebie, czytając jego debiutancką powieść (i pierwszy w ogóle jego utwór poznany przeze mnie) miałem wrażenie, że napisał ją bez najmniejszego trudu, będąc w stu procentach pewnym, że to, co w niej przedstawia, jest dobre. W tekście tym nie widać żadnego wahania, żadnego fałszu. Za to jest tu mnóstwo dojrzałości, polotu, wyrafinowania i fantazji, tak charakterystycznych dla pisarstwa doświadczonych już i świadomych twórców.

Opisy, mimo spokojnej, sennej atmosfery, wydają się na tyle sugestywne i dynamiczne, że niemal czujemy się jak uczestnicy wszystkich przedstawionych w książce wydarzeń. Jesteśmy świadkami zachodów słońca na czerwieniącym się coraz bardziej niebie, pojawiania się pierwszych kropel deszczu, przechodzącego w gwałtowną burzę przy końcu rozdziału. Słyszymy śpiew ptaków i dzwonienie dzwonków poruszanych przez wiatr oraz pełne żarliwości religijne pieśni wykonywane przez czarnoskórą bohaterkę przygrywającą sobie na akordeonie. Charakter każdej postaci jest nakreślony bardzo wiarygodnie, a zachowanie niektórych z nich (małe siostry Idabel i Florabel mówiące jak dorosłe kobiety) jest tak zabawne, że nie raz można wybuchnąć śmiechem. I wszystko to przedstawione w jakiś dziwny, specyficzny sposób, sprawiający czasem wrażenie, jakbyśmy oglądali film, a nie czytali książkę...

Pierwsze spotkanie z twórczością Capote'a uznaję za jak najbardziej udane. A cieszę się z niego tym bardziej, że pozycję tę kupiłem zupełnie przez przypadek, w dziale z przecenionymi książkami. Po takim wstępie, myślę, że jakąkolwiek inną jego powieść mogę teraz brać w ciemno.

Książka niesamowita w swej prostocie, magiczna w swym realizmie. Lekko się ją czyta, bo napisana jest w sposób bardzo przystępny, a jednocześnie zawiera całe mnóstwo oryginalnych metafor i zmiennych form opisu, znakomicie pasujących do danych sytuacji, opisów zdarzeń, miejsc, czy postaci.

Być może to przez świadomość, iż obiektywnie Capote jest uznawany za jednego z...