Ocena wysoka, bo jak tu uciec od subiektywizmu, kiedy i panią Pakosińską, i Gruzję darzę ogromną sympatią? Debiut literacki kabareciarki okazał się sporym sukcesem i już teraz zaznaczam, że chętnie sięgnę znowu po jakąś jej lekturę.
Jednak drogi Czytelniku (widzicie? Już łapię jej manierę!) pozwolę sobie opisać Georgialiki trochę szerzej. Jak wyczytamy z tyłu okładki książka podzielona jest na dwie części: biograficzną i anegdotowo-wywiadową. Układ ten sprawdził się znakomicie i już śpieszę tłumaczyć dlaczego. Osobiście lubię przemyślane książki, a w przypadku pozycji podróżniczych czy krajoznawczych jest szczególnie ważne, by nie wprowadzić chaosu i nie zgubić w swoich opisach czytelnika. Jestem oczarowana sposobem w jaki ułożyła książka autorka.
Najpierw opisuje chronologicznie jak rozwinęła się jej znajomość z Gruzją, dając sporo z własnej biografii. Razem z nią śledzimy też plan kręcenia "Tańczącej z Gruzją", cyklu dokumentów jakie realizowała w 2008 dla TVP2. Tam po kolei pokazywane są najważniejsze regiony i wraz z autorką, możemy je poznać od najciekawszych stron.
Druga część to wywiady... O przepraszam, to supra (gruzińska uczta), gdzie do fikcyjnego stołu Pakosińska zaprosiła różnych Gruzinów, a wśród toastów i wymienianiu się dowcipami, zadaje im podobne pytania: Jaki jest charakter narodowy Gruzinów? Co odwiedzić w czasie pierwszej wizyty? Jaka szykuje się przyszłość dla tego kraju? I jak to bywa na takiej imprezie, nie będziemy się nudzić ani przez chwilę.
Wszystkie opowieści okraszone są znakomitym humorem, dystansem do siebie autorki i licznymi dygresjami. Co chwile mamy też bezpośrednie zwroty do Drogiego Czytelnika, co może będzie niektórym przeszkadzać, mnie jednak rozczulały.
Wydanie też jest porządne: Liczne zdjęcia i reprodukcje gruzińskich obrazów na kredzie(za którą nie przepadam, ale jednak wspomaga jakość), ładna twarda okładka, krótkie rozdziałki. Brakowało mi jedynie mapy kraju, by sprawdzać miejsca w których autorka podróżowała.
Czytając tą książkę miałam w głowie wspomnienie "Gaumardżos" małżeństwa Mellerów, traktująca z zamysłu równie subiektywnie do tego samego kraju. Porównanie wychodzi jednak znacząco na korzyść Georgialików, z powodu zalet, wymienionych wyżej, jednak obie pozycje dobrze się uzupełniają (jako ciekawostkę przypomnę, że Mellerowie jeden rozdział poświęcili właśnie Pakosińskiej i jej gruzińskiej historii miłosnej)
Jak widać po powyższych słowach, jest bezczelnie oczarowana tą pozycją i będę ją polecać wszystkim, nawet jak nie wiedzą, gdzie ta Gruzja w ogóle leży - to świetna okazja by się dowiedzieć i przy okazji naprawdę miło spędzić kilka godzin. A potem tylko pakować się i szukać samolotu do Tbilisi...

Ocena wysoka, bo jak tu uciec od subiektywizmu, kiedy i panią Pakosińską, i Gruzję darzę ogromną sympatią? Debiut literacki kabareciarki okazał się sporym sukcesem i już teraz zaznaczam, że chętnie sięgnę znowu po jakąś jej lekturę.
Jednak drogi Czytelniku (widzicie? Już łapię jej manierę!) pozwolę sobie opisać Georgialiki trochę szerzej. Jak wyczytamy z tyłu okładki...