Kiedy przeczytałam opis tej książki wiedziałam, że muszę ją mieć. Mój pedagogiczny umysł był ciekawy tego jak autor przedstawi wpływ miłości rodziców do sztuki na ich relacje z dziećmi. Czytając tą powieść nie mogłam powstrzymać się od sięgania po moją wiedzę dotyczącą wpływu wychowania w rodzinie dysfunkcyjnej na dorosłe życie dzieci, które w niej się wychowywały. W końcu na studiach poświęcałam temu zagadnieniu bardzo dużo uwagi. W wielu moich referatach opisywałam problem tzw. DDD z wielu perspektyw, o tym też pisałam pracę magisterską i później dyplomową, a także wspominałam o powyższym problemie w mojej publikacji naukowej. Chyba własnie dlatego mam jakiś sentyment do powieści podejmujących wątek, który chociażby trochę zakrawa o dysfunkcje w rodzinie.
Muszę przyznać, że autor bardzo dobrze przygotował się pod względem merytorycznym do książki. Jeżeli ktoś ma podstawową wiedzę o cechach "dorosłych dzieci" dostrzeże to na pewno. W powieści mamy rodzinę, w której rodzice nie potrafią zapewnić dzieciom poczucia bezpieczeństwa i stabilności przez co je krzywdzą i sprawiają, że długo nie będą potrafili poradzić sobie w dorosłym życiu. W końcu Sztuka, jeśli tylko się ją pokocha, warta jest każdego poświęcenia i bólu. Jeśli trzeba skrzywdzić kogoś w imię sztuki, nie należy się wahać. Jeśli tylko efekt okaże się wystarczająco piękny, dziwny i zapadający w pamięć, poświęcenie się nie liczy. Sztuka jest tego warta. (K. Wilson "Rodzina na pokaz", Prószyński i S-ka 1012, s. 259)
W powieści poznajemy Annie i Bustera już w dorosłym życiu, ale Wilson wplata w fabułę retrospekcje z dzieciństwa dwójki głównych bohaterów, dzięki czemu jesteśmy w stanie sobie wyobrazić to co się wtedy działo i jaki wpływ na nich wywarło. Artystyczne ambicje rodziców sprawiają, że Annie i Buster nie potrafią odnaleźć się w dorosłym życiu - zastanawiają się co jest normalne, a co jest wynikiem odebranego przez nich wychowania. Szukają własnego miejsca, stabilności i swojej tożsamości. To jak sobie radzą będziecie musieli sprawdzić sami. Jednak mogę Wam zdradzić, że radzą sobie na tyle na ile potrafią i w spierają się nawzajem - a to jest bardzo ważne. Takim punktem zwrotnym w ich życiu (przynajmniej wg. mnie) jest największy projekt Camille i Caleba Fangów. To własnie on sprawia, że rodzice będą musieli wybrać między dziećmi a sztuką. Nie zdradzę Wam jakiego wyboru dokonają, bo będzie to spojler, więc będziecie musieli sięgnąć po książkę, jeżeli chcecie zaspokoić swoją ciekawość.
Na koniec powiem Wam tylko tyle, że warto sięgnąć po tą powieść, ponieważ zmusza do zadania sobie wielu pytań. Na przykład o to ile jesteśmy w stanie poświęcić dla pasji? Czy warto decydować się na takie poświęcenia? Czy sztuka na prawdę jest warta każdego bólu i poświęcenia?
Dla mnie Rodzina na pokaz okazała się bardzo ważną powieścią, co mnie nieco zaskoczyło, tym bardziej, że nie spodziewałam się tego po tej publikacji. Ale podobno największe zaskoczenia przychodzą w najmniej spodziewanych chwilach - w sumie w innym wypadku nie byłyby zaskoczeniami;p.
Ja do tej powieści zapewne jeszcze wrócę. Chociażby po to, żeby spojrzeć na fabułę z innej perspektywy, przez pryzmat zakończenia, które już znam.

Kiedy przeczytałam opis tej książki wiedziałam, że muszę ją mieć. Mój pedagogiczny umysł był ciekawy tego jak autor przedstawi wpływ miłości rodziców do sztuki na ich relacje z dziećmi. Czytając tą powieść nie mogłam powstrzymać się od sięgania po moją wiedzę dotyczącą wpływu wychowania w rodzinie dysfunkcyjnej na dorosłe życie dzieci, które w niej się wychowywały. W...