Seria o Sookie wciąż mi się podoba na tyle, żeby interesować się ciągiem dalszym, ale zmienia się i niekoniecznie na lepszą.

Od kilku ostatnich książek Harris zarzuciła skupianie się na jednym w problemie w danym momencie i zostawianiu jakiś niedokończonych spraw na inne części. Obecnie dzieje się tyle rzeczy, że nie ma szans na wyłuskanie jednego głównego wątku, na którym można się skupić, a przez to nie ma żadnego, który były dostatecznie wyczerpany. W recenzji "Martwego w rodzinie" pisałam, że takie "przejście" jest dobre w cyklu, ale raz. Teraz mogę stwierdzić, że się zbytnio przedłuża. Miałam nadzieje, że chociaż rozprawa z Wiktorem będzie jakąś kulminacją, ale zostało to załatwione szybko i sprawnie. Niestety, jak w serialu. Jestem fanką "True blood", ale od książki wymagam jednak trochę więcej szczegółów i dłubania w historii. Tymczasem ani Sandra Pelt, ani nowa miłość Pam nie zostały wystarczająco wyeksploatowane, a przecież miały duży potencjał! Zamiast tego dostaliśmy jakieś zapychacze w postaci wyskoku Alcida i pępkowego Tary. Fajne, śmieszne, ale sprawdziłoby się w strukturze wcześniejszych książek serii, a nie teraz. Do tej pory takie wątki były jak pizza: niezdrowa,ale smakowita. W "Martwym wrogu" mamy już wyschnięte sprzed kilku dni, odgrzane w mikrofali kawałki.

Zostało jeszcze kilka solidnych wątków (Eric i królowa Oklahomy oraz oczywiście cała tajemnica wróżek), więc mam nadzieję, że Harris się ogarnie i wróci do starych nawyków. I zmniejszy ilość postaci. Do tej pory jedynie barmani w "Fangtasii" przewijali się w błyskawicznym tempie - teraz mamy już tyle ochroniarzy, sojuszników i pomniejszych płotek, że nie sposób się połapać.

Sookie wprawdzie wydoroślała, ale przeistoczyła się w małą hipokrytkę. Byłam pod wrażeniem, że knuje przeciwko Wiktorowi i nawet ucieszyłam się, że w końcu wyrosły jej jaja. Mniej się ucieszyłam jak zareagowała po bitwie z Wiktorem. Próba pokazana ludzkich emocji po wyjściu z takiej masakry była zwyczajnie niewiarygodna. Bądźmy szczerzy - Sookie widziła już niejedną masakrę i lepiej można było oddać jej ludzkie rozterki niż przez żal, że to wszystko się wydarzyło.

A Eric? Liczę, że przestanie w końcu przeżywać PMS, dzięki Sookie już do końca nie wiem, jak on się czuje (zerwana więź). Przy intrygach w sprawie swojego nowego małżeństwa będzie mógł się wykazać.

Jestem trochę zawiedziona, ale z pewnością wrócę do kolejnych części. I będę trzymała kciuki za poprawę.

Seria o Sookie wciąż mi się podoba na tyle, żeby interesować się ciągiem dalszym, ale zmienia się i niekoniecznie na lepszą.

Od kilku ostatnich książek Harris zarzuciła skupianie się na jednym w problemie w danym momencie i zostawianiu jakiś niedokończonych spraw na inne części. Obecnie dzieje się tyle rzeczy, że nie ma szans na wyłuskanie jednego głównego wątku, na...