Bez wątpienia najdziwniejsza książka z jaką miałem dotąd styczność. Ale w swojej dziwaczności genialna. Czuję się mentalnie zgwałcony lekturą tegoż dzieła. Psychodeliczna, obsceniczna, abstrakcyjna, brudna, odpychająca, trudna, groteskowa, deliryczna, chaotyczna, nonsensowna, absurdalnie komiczna, odrealniona, eksperymentalna, przekraczająca wszelkie granice dobrego smaku i mająca za nic reguły rządzące beletrystyką i słowem pisanym.

"Nagi lunch". Obok "W drodze" Jacka Kerouac'a i "Skowytu" Allena Ginsberga to czołowy utwór ruchu Beat Generation. To książka bardzo osobista. Ciężko powiedzieć coś o fabule bo tej właściwie brak (!), ale najogólniej mówiąc treść kręci się wokół narkotyków i homoseksualnych stosunków, a więc dwóch rzeczy które zdominowały życie Williama Burroughs'a.

Nie jest to książka dla każdego. Z pewnością wymaga sporo samozaparcia oraz dostosowania się do bardzo specyficznego, na co dzień nie spotykanego sposobu pisania autora. Jeśli ktoś oczekuje logicznego rozwoju wypadków, linearnie prowadzonej fabuły i standardowej narracji z punktu A do punktu B, to biorąc się za "Nagi Lunch" czeka go nie lada wyzwanie. Tu zdania mogą być ze sobą zupełnie nie powiązane, ba! nawet sąsiadujące ze sobą słowa nie muszą tworzyć jakiegoś sensu (ale mogą, to zależy od czytelnika). Mamy tu zatem rzucane przez Burroughsa jakieś dziwaczne obrazy, które co chwila wybuchają w świadomości czytelnika. Opisy bez ładu i składu, dialogi prowadzące donikąd... zaiste, cała ta książka brzmi jak bełkot jakiegoś narkotycznego umysłu (czym w gruncie rzeczy jest).

"Nagi lunch" to nie jest powieść sensu stricto. I nie czyta się jej jak powieści. Bardziej się jej doświadcza. Klucz do jej odczytywania daje nam sam autor, tymi oto słowami:
"Pisarz może pisać tylko o jednej rzeczy: o wrażeniach zmysłowych w chwili pisania... Jestem instrumentem notującym wrażenia... Nie narzucam nikomu fabuły, anegdoty, ciągłości... Jeśli udało mi się zanotować bezpośrednio pewne procesy psychiczne, spełniłem swoją rolę... Nie dostarczam rozrywki..."

"Nagi lunch" jest pełen dziwnego humoru, którego tak do końca osobiście nie jestem pewien. Słyszałem wiele głosów jakoby była to wyborna komedia i satyra. Jeśli tak to może wszystkiego nie wyłapałem (poza paroma bardziej oczywistymi humorystycznymi momentami), a może nie czaję humoru autora? Faktem jest że częściej na mojej twarzy gościł grymas obrzydzenia, szoku, niedowierzania, czy gest łapania się za głowę, niż napady śmiechu. Ale ciekawi mnie ta kwestia, w których momentach należałoby się śmiać? Uważam że więcej było tam przerażających, niepokojących wizji rodem z surrealistycznego koszmaru niż tych jawnie komicznych.

A jeśli już jestem przy treści, to mimo braku jakieś głównej osi zdarzeń, z "Nagiego Lunchu" wyłania nam się rozmyty obraz brudnego, obskurnego świata ćpunów, ich delirycznych wizji i homoseksualnych perwersyjnych orgii. Między wulgarnymi opisami penetrowanych odbytów i tryskającej spermy można się jednakże doczytać krytyki konsumpcjonizmu i biurokracji. Nie jest to zatem epatowanie obscenicznością dla samego epatowania i szokowania.

Lunch jest nagi i zaprasza do stołu. Wejdź w szalony umysł autora i skosztuj trochę :) Książka do wielokrotnego użytku i czytania w dowolny sposób (trochę jak "Gra w klasy" Cortazara tylko jeszcze inaczej i mocniej).

(Jeszcze słowo o ekranizacji tegoż dzieła przez mojego ulubionego reżysera - Davida Cronenberga. Teraz widzę że to zaledwie skrawek zaczerpnięty z twórczości Burroughs'a i bardziej inspiracja niż twarda adaptacja. Niemniej film "Nagi Lunch" też jak najbardziej jest wart uwagi.)

Bez wątpienia najdziwniejsza książka z jaką miałem dotąd styczność. Ale w swojej dziwaczności genialna. Czuję się mentalnie zgwałcony lekturą tegoż dzieła. Psychodeliczna, obsceniczna, abstrakcyjna, brudna, odpychająca, trudna, groteskowa, deliryczna, chaotyczna, nonsensowna, absurdalnie komiczna, odrealniona, eksperymentalna, przekraczająca wszelkie granice dobrego smaku i...