Norman Davies to jeden z tych historyków, których zawsze dobrze się czyta. Nie inaczej jest tym razem. Świetnie poprowadzona historyczna narracja jest bez wątpienia największym atutem tej książki. Choć oczywiście nie jedynym. Poziom merytoryczny pracy jest również wysoki, aczkolwiek trzeba wyraźnie zaznaczyć dwie kwestie: monografia ta powstała już przeszło 40 lat temu, a poza tym jest pisana raczej pod kątem czytelnika zachodniego. Stąd też nie uwzględnia najnowszego stanu badań, który od lat 70. znacząco się zmienił, choćby przez wzgląd na lepszy dostęp do źródeł radzieckich. W książce dużo jest takich miejsc, które wyraźnie uwzględniają małą (zerową?) wiedzę czytelnika brytyjskiego czy francuskiego o Europie Środkowej i Wschodniej. Cóż: gdy weźmie się pod uwagę fakt, że równie nikła była ta wiedza u decydentów alianckich w 1920 roku, wszystko to przestaje jednak dziwić. Także temu ukierunkowaniu na niepolskiego odbiorcę przypisałbym nadmierną w moim mniemaniu skrótowość tej książki. Szkoda, że Autor nie napisał trochę więcej i nie uzupełnił choćby tylko polskiego wydania większą ilością szczegółów. Davies stawia wyważone tezy, nie popada w gloryfikację żadnej ze stron konfliktu, prostuje natomiast popularne na Zachodzie, a nieprawdziwe opinie na temat wojny jak choćby tę, że zaczęła się ona od uderzenia Polaków na Kijów. Jeśli idzie o stronę edycyjną, to może się ona podobać, z zastrzeżeniem, że mapki są niestety mało czytelne. Ogólnie rzecz biorąc jest to jednak bardzo dobra pozycja, godna polecenia wszystkim miłośnikom historii, także tym mało zorientowanym w jej realiach.

Tomasz Babnis

Norman Davies to jeden z tych historyków, których zawsze dobrze się czyta. Nie inaczej jest tym razem. Świetnie poprowadzona historyczna narracja jest bez wątpienia największym atutem tej książki. Choć oczywiście nie jedynym. Poziom merytoryczny pracy jest również wysoki, aczkolwiek trzeba wyraźnie zaznaczyć dwie kwestie: monografia ta powstała już przeszło 40 lat temu, a...