W 1981 r. w ostatnim meczu US Open Björn Borg, stoicko spokojny Szwed, najbogatszy i najsławniejszy tenisista
w dziejach, przegrał finałowy pojedynek z niepokornym młodym rywalem: Johnem McEnroe. Podszedł do siatki,
bez słowa uścisnął dłoń Amerykanina i zniknął z tenisa,
w którym dominował przez dekadę.
Nikomu wówczas nie przyszło do głowy, że właśnie kończy się epoka, którą w znacznej mierze tworzyli Borg i trzej pozostali półfinaliści US Open 1981: McEnroe, Jimmy Connors i Vitas Gerulaitis. Wcześniej, przez niemal sto lat trawniki kortów zarezerwowane były dla zamożnych amatorów, dżentelmenów. W 1968 r. do gry dopuszczono zawodowców, co na zawsze odmieniło jej oblicze. Na lata 70. przypadł zaś tenisowy boom. Dzięki charyzmatycznym młodym graczom przybywało tenisistów, a dyscyplina sięgnęła szczytów popularności. Ostatni turniej owej złotej ery – US Open 1981 – stał się kanwą do przedstawienia życia i kariery tenisistów, dzięki którym tak bardzo zapadła ona ludziom w pamięć. Szweda zwanego Lodowym Borgiem, skrzętnie ukrywającego kipiące w nim emocje. McEnroe, nieznośnego geniusza i „zabójcy” idola. Dzieciaka z robotniczych dołów – Connorsa, który piekielnymi uderzeniami obdzierał piłkę ze skóry. Ilie Năstase, rumuńskiego błazna, przekraczającego granice przyzwoitego zachowania i smaku. Gerulaitisa, czarującego nowojorczyka, stałego bywalca Studia 54. I Ivana Lendla, czeskiego robota, zwiastuna dynamicznej przyszłości tenisa.
Jeden dobrze prosperował, innemu się upiekło, jeszcze inny przegrał z kretesem. Ale żaden nie zostanie zapomniany.