Rzecz jasna ten tom powinien być samodzielny, a wszystko co dotyczyło opisywanej historii zawarte w tomie poprzednim, powinno się tutaj zaleźć.
Daję połowę, czyli 4+1=5 gwiazdek, bo jak powiedziałem uprzednio - za pisanie połowy książki należy się połowa satysfakcji, czyli pół oceny. Taka moja malutka złośliwość. A owo +1 za to, że przynajmniej ta historia jest niniejszym tomem dopowiedziana do końca, a autorowi nie wpadł do głowy kolejny kretyński pomysł, bo rozgrzebać następną opowieść, która miałaby być kontynuowana w następnym tomie.
A teraz o książce.
Sam pomysł by zająć się problemem manipulacji przy pomocy tak zwanych „zjawisk nieziemskich” będących sprytnym narzędziem do władania głupcami bardzo popieram. Może to zadziała jak szczepionka na niektóre umysły podatne na wierzenie w różne głupoty w realności. Oczywiście wewnątrz uniwersum świata książki można wierzyć we wszystko, bo to w końcu pokarm dla emocji, ale to osobna sprawa.
Inna rzecz, że umiejętności „czarodziejskie” wykształconego naukowo uzdrowiciela pachną makgajweryzmem i wydają się pomysłami równie realnymi, jak te z serialu o słynnym spryciarzu. Ale odpuszczam to autorowi. Mógłby jednak unikać takich stwierdzeń, jak to, że mieszanina siarki z saletrą i „jeszcze z czymś” tworzy ZWIĄZEK, który wybucha. Nieodróżnianie związku od mieszaniny, to lekka żenada. Poza tym ukrywanie przed czytelnikiem, że trzecim składnikiem prochu dymnego jest węgiel drzewny cuchnie żenującą poprawnością polityczną w myśl której „ukrywamy takie informacje, bo dziecko przeczyta i zrobi sobie krzywdę”. A tu pełno takich informacji w internecie i trzeba być dzieckiem upośledzonym, by ich nie znaleźć. Dobra, odpuszczam mu to.
W książce Horace mężnieje, rozwija się intelektualnie, emocjonalnie i rośnie pod każdym względem, nawet jako „przekomarzacz” i „przegadywacz” oraz dyplomata, zatem coraz bardziej go lubimy. Staje się wręcz OPOKĄ dla Willa. Może z jednym wyjątkiem, czyli podczas walki z bandziorem na zamku, Poprawność polityczna Flanagana każe naszemu młodemu rycerzykowi poniechać załatwienia bandziora na miejscu, a na dodatek po walnięciu bandziora w łeb pięścią natychmiast podbiega do naszego rannego ulubionego wielkoluda z troską - totalnie zaniedbując, co się dzieje z bandytą za plecami. Jak w hollywoodzkim filmie, ileż mamy takich filmików klasy B, gdzie kobieta walczy z bandziorem w domu, ogłusza go i ucieka, zamiast walić w łeb, aż dobije, by potem na wszelki wypadek jeszcze odciąć łeb. Zachowanie rycerza obniża jego ocenę, bo gdyby nie rzut toporem byłoby po nim. Natomiast Will - obniżka formy. mamy niecelny strzał z łuku: może to i łuk refleksyjny, ale powinien ćwiczyć z nim przecież, skoro go miał używać. No i epizod na wieży z ukochaną Willa próbującą go rozpłatać mieczem. Ciekawe, że Will nie potrafił pomyśleć o obronie przed mieczem w rękach kobiety swą saksą, tak jak przy późniejszej walce z wściekłym na niego zdrajcą. Może zrozumiałbym go, gdyby ogarnął go taki zachwyt na widok postaci Ukochanej z mieczem, że pozwoliłby się zabić z uwielbienia - takie emocje mógłbym zrozumieć i też bym jej powiedział „kocham Cię”. Natomiast Will OBIEKTYWNIE uznał i pogodził się z tym, że miecz w dłoniach tej kobiety to nieuchronna śmierć, a on jest bezbronny wobec niej obiektywnie. Poza tym postawił się w położeniu prowadzącym do klęski w sposób idiotyczny, Flanagan nie może tu uzasadnić, dlaczego Will nie odstrzelił zdrajcy łeb od razu, na miejscu, zamiast wpadać do wieży i radośnie przemawiać, jak w filmach hollywood klasy B. Sposób załatwienia zdrajcy karmi moje najniższe instynkty, więc mi się podobał. Może trochę za krótko się on męczył i w ostatnim akcie tego epizodu brakuje mi ponaglającego kopniaka dziewczyny, po którym zdrajca opuściłby miejsce zamieszkania tak, jak to się stało SAMO. Takie rzeczy nie powinny dziać się SAME, gdyby zdrajca usłyszał przy tym kopniaku jej nienawistne przekleństwa w załączniku przy wysyłaniu nóżką w zaświaty - moje niskie instynkty byłyby jeszcze bardziej nakarmione, a ja być może dołożyłbym za to gwiazdkę. No i jeszcze bardziej lubiłbym tę dużą dziewczynkę.

Rzecz jasna ten tom powinien być samodzielny, a wszystko co dotyczyło opisywanej historii zawarte w tomie poprzednim, powinno się tutaj zaleźć.
Daję połowę, czyli 4+1=5 gwiazdek, bo jak powiedziałem uprzednio - za pisanie połowy książki należy się połowa satysfakcji, czyli pół oceny. Taka moja malutka złośliwość. A owo +1 za to, że przynajmniej ta historia jest niniejszym...