Muszę przyznać, że 10-tym tomem o agencie Pendergaście zostałem mocno zmiażdżony :D. "Granice szaleństwa", bo o nich właśnie mowa, to kolejna z powieści duetu, którą czyta się z ogromnymi wypiekami na twarzy :]. Po słabszym "Kręgu ciemności" i dobrym "Kulcie", przygody niezłomnego agenta powracają w glorii i chwale na miarę "Gabinetu osobliwości", czy Trylogii Diogenesa ("Siarka", "Taniec śmierci", "Księga umarłych"):). Najnowszy utwór Prestona & Childa oferuje mnóstwo wspaniałej czytelniczej rozrywki; mamy tutaj sensację, dramaturgię, zawiłą tajemnicę z przeszłości i mroczne, pełne niebezpieczeństw scenerie bagnistej Luizjany. Oprócz tego kalejdoskop intrygujących postaci, zarówno w szeregach jasnej, jak i ciemnej strony mocy ;).

Czasami zastanawiam się z pewną dozą obawy (jak się później okazuje, zupełnie niepotrzebnie!! ;)), co jeszcze mogą wymyślić autorzy o Pendergaście, ażeby na maxa przykuć po raz kolejny uwagę czytelnika do swojej koronnej serii literackiej? Widać w tym miejscu, że obaj Panowie z całą powagą traktują swych odbiorców i ciągle zasypują ich arcyciekawymi historiami, którymi - gdyby nie trzeba byłoby chodzić do pracy ;) - można zaczytywać się aż po blady świt :). Nie inaczej rzecz się ma w przypadku "Granic szaleństwa", ale co ciekawe, czytelnik otrzymuje do tego jeszcze zupełnie nowatorskie oblicze samego Pendergasta! Dotychczas opanowany, wspaniale maskujący swoje emocje, o niezmąconych myślach i jasno poukładanym planie działania, tutaj boryka się ze sprawą, która momentami przygniata go na tyle, że nieomal go przerasta ;). Widzimy tu agenta w prywatnej krucjacie, który pomimo szokujących go tajemnic z przeszłości, brnie dalej w mroczną historię w jaką uwikłana była przed laty jego małżonka... Pendergast jest w tym tomie bardzo kontrastowy; nieraz głęboko zadumany, innym razem dosyć arogancki w swej porywczości. Świetna postać, która ma w sobie swoistą moc, magnetyzm przyciągania uwagi czytelnika - i jak pisałem przy okazji lektury "Miecza Gideona", w osobie tamtejszego bohatera ma nowego konkurenta - postać, która cały czas ewoluuje i ma się dobrze :]. Nie będę więcej rozpisywał się o poczynaniach agenta w "Granicach szaleństwa", bo to trzeba po prostu przeczytać i poczuć na własnej skórze emocje towarzyszące lekturze rzeczonej powieści :).

Dodam jeszcze, że oprócz Pendergasta, bardzo fajnie zaprezentowani zostali tutaj Vinnie D'Agosta oraz Laura Hayward, no i miło było wreszcie zobaczyć sceptyczną Panią kapitan w akcji ramię w ramię z naszym agentem FBI ;). W ogóle wątek owej pary nowojorskich policjantów kładzie duży nacisk dramaturgiczny na akcję rzeczonego utworu - dużo się dzieje, dużo zgrzyta między poszczególnymi postaciami, ale czyta się to wyśmienicie :).

Znaczny wpływ na taki, a nie inny rozwój wydarzeń, ma w tym rzecz jasna pewien dwulicowy i przebiegły czarny charakter, który mimo błyskotliwości i zapobiegawczości Pendergasta ciągle nie daje za wygraną i co rusz dybie na naszych stróżów prawa! A ostatni rozdział "Granic szaleństwa" z jego udziałem, to już w ogóle daje spory dreszczyk gorączkowego oczekiwania przed tym, czego uświadczymy niebawem w kolejnym tomie cyklu, "Bez litości" :].

I jeszcze byłbym zapomniał na zakończenie eseju :D. W niniejszej części serii pojawia się ponownie intrygujący wątek tajemniczej podopiecznej agenta, Constance Greene. Postać owiana specyficzną aurą, wraz z coraz wyraźniej ujawniającym się sekretem jej pochodzenia, z pewnością znajdzie również kontynuacje w kolejnych odsłonach owej nietuzinkowej serii powieściowej Prestona & Childa :).

Muszę przyznać, że 10-tym tomem o agencie Pendergaście zostałem mocno zmiażdżony :D. "Granice szaleństwa", bo o nich właśnie mowa, to kolejna z powieści duetu, którą czyta się z ogromnymi wypiekami na twarzy :]. Po słabszym "Kręgu ciemności" i dobrym "Kulcie", przygody niezłomnego agenta powracają w glorii i chwale na miarę "Gabinetu osobliwości", czy Trylogii Diogenesa...