Wyobraź sobie, że żyjesz w świecie bez miłości, z mnóstwem ograniczeń. Jest mnóstwo zasad, które przestrzegałaś.. do czasu, aż poznałaś Go - który jest uosobieniem zakazanego owocu. Jest kimś, z kim wreszcie czujesz się swobodnie. Jesteście zarażeni - zakochani...

Chcecie razem uciec i żyć w świecie, gdzie miłość - dotyk, spojrzenie i przebywanie z kimś jest czymś normalnym, za co Cię nie ukażą. Gdzie są zupełnie inne zasady, inne poglądy, inni, lepsi ludzie...

Niestety, tylko Tobie udaje się przejść przez ogrodzenie, a ostatni raz widziałaś Go z czerwoną plamą na koszulce... Nawet teraz nie wiesz, czy żyje, ale nie potrafisz dopuścić do siebie tej myśli.

Znajdują Cię, leczą, opiekują się Tobą. Witaj w świecie głodu, swobody i walki o wolność oraz miłość.

Wolność albo śmierć...

„Alex, Alex, Alex - moja przyczyna wszystkiego, moje nowe życie, moja obietnica czegoś lepszego - przepadł, rozwiał się w pył. Już nic nigdy nie będzie takie samo.”

Właśnie przed chwilą skończyłam czytać i jedyne, co mi przychodzi na myśl, to: "C h c ę w i ę c e j". Na pierwszą część tej trylogii musiałam czekać długo (jakiś miesiąc temu udało mi się ją wreszcie przeczytać), a gdy tylko druga była dostępna do kupienia w Księgarni Gandalf, nie zastanawiałam się długo i dodałam ją do koszyka. Moim jedynym marzeniem było przeczytanie jej.. A teraz jedynie chcę przeczytać trzecią i niestety ostatnią część.

Poprzednim razem nie byłam przygotowana na wodospad e m o c j i ukrytych w książce, która trafiła w moje głęboko skrywane, czułe punkty. Tym razem jednak wiedziałam mniej więcej, czego się spodziewać. Nie chciałam się rozpłakać, co w sumie odebrało mi troszeczkę przyjemności z czytania. Ale wiecie co? Nawet to, że nie chciałam się rozpłakać i z trudem powstrzymywałam łzy i właśnie to robię teraz, płakałam i płaczę. To cudowne, kiedy książka ma w sobie jakiś przekaz, ukrywa mnóstwo emocji...

„Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.”

Zanim zacznę, chcę Wam trochę opowiedzieć o Lauren Oliver. Autorka ukończyła filozofię i literaturę na uniwersytecie w Chicago, potem przeprowadziła się do Nowego Jorku. Mieszka na Brooklynie. Pisze wszędzie, ciągle i na wszystkim, nawet na serwetkach. Poza tym uwielbia gotować, jest uzależniona od kawy i dodaje keczup do wszystkiego, nawet do kanapek z pomidorem (serio? o.o). Wydaje mi się być bardzo.. ciekawą osobą.

W D e l i r i u m poznajemy Lenę, która przez całe życie myślała, że miłość to zło, a jej mama popełniła samobójstwo. Na pewno każdy z nas wie, że życie i serce lubią nas zaskakiwać. Zakochuje się i dowiaduje, że jej mama jest zamknięta w Kryptach i będzie tam aż do śmierci.

Chce uciec razem z Alexem, chłopakiem o miedzianych włosach. Ucieczka nie kończy się dobrze, bo tylko ona jest po drugiej stronie ogrodzenia... I właśnie wtedy rodzi się n o w a L e n a.

„[...] dawna Lena również umarła.
Pogrzebałam ją.
Zostawiłam ją za tamtym ogrodzeniem, za ścianą dymu i ognia.

Bardzo spodobał mi się pomysł autorki z podzieleniem rozdziałów na "WTEDY" i "TERAZ". Życie "WTEDY" dotyczy Głuszy, gdy Lena poznała ludzi, którzy byli w sumie dla nich jak rodzina. To dzięki nim przeżyła, znalazła tam swoje miejsce. W "TERAZ" jest zupełnie nowa Lena. Uczestniczka A W D, czyli organizacji, która nawołuje do jak najszybszego wykonywania zabiegu. Jej zadaniem jest obserwować Juliana. Mimo że kilka razy otarł się o śmierć, i prawdopodobnie umrze kiedy podadzą mu remedium - nie boi się, chce tego. Przynajmniej robi takie wrażenie, ale pozory mylą...

„Miłość. Gdy tylko wpuścisz do swojego serca to słowo, gdy tylko pozwolisz mu zapuścić korzenie, rozprzestrzeni się jak grzyb we wszystkich zakamarkach twojej duszy - a wraz z nim pytania, drżące, pączkujące lęki, które sprawią, że nigdy nie zaznasz spokoju.”

Julian to wróg Leny. Podczas manifestacji atakują H i e n y, czyli odmienni Odmieńcy (ci gorsi, którzy psują opinię tym dobrym). Wszyscy próbują uciec, ginie 200 osób, a chłopak jest w niebezpieczeństwie. Lena nie ma wyboru, musi spełniać swoje obowiązki - i szuka go...
A potem pojawiają się Hieny i zostaje tylko i wyłącznie ciemność.

Trafiają do jednej celi. Na początku niezbyt przyjaźnie się do siebie odnoszą - jednak czas i wspólne siedzenie w jednym pomieszczeniu (to nic, że z przymusu) zbliża. Lena i Julian są idealnym dla tego przykładem. Zaprzyjaźniają się, chyba nawet między nami iskrzy... I tego nie potrafiłam znieść! Bo nie potrafiłam dopuścić do siebie myśli, że Alexa już nie ma, a Lena znajduje nową m i ł o ś ć...

„Bo nigdy tak naprawdę nie będziemy w stanie zrozumieć drugiego człowieka. Możemy jedynie próbować, szukając po omacku drogi przez tunele, starając się oświetlić je pochodnią.”

Czy ta Trylogia jest godna polecenia? Gdy ktoś zada Wam takie pytanie, po prostu uśmiechnijcie się i potraktujcie to jako pytanie retoryczne. Po raz pierwszy spotykam się z czymś, co trafia w moje czułe punkty, sprawia, że z moich oczu przez 3/4 książki lecą łzy, a całą historię potrafię sobie dokładnie wyobrazić, bo autorka zadbała o każdy szczegół...

Jeśli jeszcze nie znacie Delirium, koniecznie nadróbcie zaległości i sięgnijcie po Pandemonium! Myślę, że do tej trylogii będę wracała wielokrotnie, chociaż trudno mi przez tę książkę przejść. Takie książki są potrzebne - nie będą się kurzyły na półce, bo z chęcią będziemy do nich wracać. Polecam.. wszystkim.

„[...] Przerywa i zaczyna śpiewać cicho: - All you need is love...”

Wyobraź sobie, że żyjesz w świecie bez miłości, z mnóstwem ograniczeń. Jest mnóstwo zasad, które przestrzegałaś.. do czasu, aż poznałaś Go - który jest uosobieniem zakazanego owocu. Jest kimś, z kim wreszcie czujesz się swobodnie. Jesteście zarażeni - zakochani...

Chcecie razem uciec i żyć w świecie, gdzie miłość - dotyk, spojrzenie i przebywanie z kimś jest czymś...