Eugeniusz Dębski, Andrzej Drzewiński, Adam Cebula i Piotr Surmia poznali się w 1996 roku na Bachanaliach Fantastycznych. Po całonocnej imprezie postanowili napisać wspólne opowiadanie. Nazwali się Kareta Wrocławski i przystąpili do pracy. W końcowym efekcie opowiadań postało aż pięć, które można rozpatrywać jako całość, jako powieść z luźno powiązanymi ze sobą rozdziałami.
Testy te miałby być parodią Sapkowskiego. Miało być fajnie i śmiesznie. Niestety wyszło byle jak. Faktycznie, nawiązania do Sapkowskiego nasuwają się same. Na nieszczęście działają na niekorzyść „Upalnej zimy”. Język jest używany na siłę, bohaterowie – alkoholicy irytują zamiast bawić, a przygody nie wzbudzają większych emocji. Fajnym pomysłem było wprowadzenie do oklepanej fantastycznej konwencji motywów naukowych. Dzięki temu komizm sytuacji został spotęgowany. Przyznaję, bywają błyskotliwe dialogi, ciekawe pomysły i zabawne fragmenty. Mimo wszystko potencjał książki został zmarnowany.
Cały czas miałam wrażenie, że Panowie autorzy spotkali się raczej w celach towarzyskich (smakowanie trunków i męskie rozmowy o życiu i śmierci), a nie twórczych. Napisanie wspólnych opowiadań musiało być bardzo trudnym wyzwaniem. Zapewne podczas pisania autorzy bawili się świetnie. Szkoda, że czytelnicy nie mogą powiedzieć tego samego...

Eugeniusz Dębski, Andrzej Drzewiński, Adam Cebula i Piotr Surmia poznali się w 1996 roku na Bachanaliach Fantastycznych. Po całonocnej imprezie postanowili napisać wspólne opowiadanie. Nazwali się Kareta Wrocławski i przystąpili do pracy. W końcowym efekcie opowiadań postało aż pięć, które można rozpatrywać jako całość, jako powieść z luźno powiązanymi ze sobą...