Trudno mi uwierzyć, że dorosła kobieta, matka dzieciom, mogła napisać coś takiego.

Fabuła jest miałka, niektóre rozwiązania wymuszone tylko po to, by popchnąć akcję do przodu - bez względu na takie błahostki jak prawdopodobieństwo czy spójność logiczna wydarzeń.
Główna bohaterka nieskalana myślą (jej matka zresztą również), a jej ukochany odrażający. Złe demony wypadają śmiesznie, a najgorsza jest warstwa literacka - autorka wstawia opisy i dialogi, które mają brzmieć błyskotliwie lub zabawnie i czasami ten efekt się udaje, ale jest kompletnie absurdalny i niespójny z całością.
Autorka używa tak dziwacznych sformułowań jak "obejrzałam sukienkę pod kątem przyzwoitości jej długości" albo "kim jest ta dziewczyna dokonująca inwazji na mój umysł"? (tłumaczenie własne).
Moim zdaniem jest coś takiego jak społeczna odpowiedzialność pisarzy za to, co oddają do druku i powinno być zabronione zatruwanie mózgów młodzieży takimi bzdurami.
Nie przekonuje mnie wizja świata, w której wszystko - dosłownie wszystko - uchodzi, o ile osoba postępująca w podły sposób w gruncie rzeczy nie ma złych intencji. Plus, oczywiście, jest przystojnym mężczyzną (w tym przypadku mocno zdemoralizowanym chłopcem).
Główna bohaterka widzi usprawiedliwienie dla Kaidana w tym, że choć rani ludzi - to nie robi tego dlatego, że cieszy go cudze cierpienie, ale dlatego że musi (bo jest synem wielkiego złego demona, ale to tak jak usprawiedliwiać pedofila, który też krzywdzi , bo musi, a nie dlatego że chce).
Kaidan nie ukrywa, że czerpie ze swojej "pracy" radość, cudza krzywda jest niejako "efektem ubocznym" jego zabawy, niewygodnym, ale do przyjęcia. To nie bad boy z powieści dla nastolatek tylko klasyczny psychopata.

Wendy Higgins właściwie zaczerpnęła pomysł "z życia", bo to się zdarza, że kobieta wbrew rozumowi leci na faceta, który jest uzależniony. Tyle, że całkiem to jeszcze wynaturzyła, czyniąc oboje bohaterów nastolatkami. I żeby sprzedawać tę historię jako powieść dla młodzieży, ubrała ją w klimat fantasy. Zupełnie nie postarała się w dopracowaniu świata nadnaturalnego, bo i po co. Częstuje czytelnika absurdami na takim poziomie jak to, że jeden z 12 najgroźniejszych demonów na Ziemi siedzi od kilkunastu lat w ludzkim więzieniu (widać tam mu wygodnie) i robi Lucyfera w bambuko od lat. Jednocześnie inny demon, który lenistwa kolegi nawet nie zauważył, ma zrobić ogromny problem z tego, że podrzędna pół-demonica nie pracuje na rzecz szerzenia zła.

Aż mną potrząsało chwilami gdy to czytałam, choć głównie śmiałam się nad głupotą autorki.
Nie jest jednak zabawne, że ta kobieta wychowuje dzieci.

Trudno mi uwierzyć, że dorosła kobieta, matka dzieciom, mogła napisać coś takiego.

Fabuła jest miałka, niektóre rozwiązania wymuszone tylko po to, by popchnąć akcję do przodu - bez względu na takie błahostki jak prawdopodobieństwo czy spójność logiczna wydarzeń.
Główna bohaterka nieskalana myślą (jej matka zresztą również), a jej ukochany odrażający. Złe demony...