6/10 – DOBRY

Młody powieściopisarz Guy de Timée ma dość swojego dotychczasowego życia. Postanawia uciec od rodziny i zaszyć się w jednym z paryskich domów publicznych, gdzie ma nadzieję napisać najważniejszą powieść swojego życia – mroczny kryminał o najciemniejszych zakamarkach ludzkiej duszy. Niespodziewanie rzeczywistość sama podsuwa Guy’owi materiał na książkę. Ktoś brutalnie morduje prostytutki, a jedną z ofiar psychopaty jest kobieta pracująca w lupanarze, w którym zamieszkuje pisarz. Wraz z pomocą kurtyzany Faustine oraz młodego policjanta Martiala, mężczyzna prowadzi prywatne śledztwo, mające na celu odkrycie tożsamości mordercy. Aby jednak zdemaskować zwyrodnialca, Guy będzie musiał bez reszty zagłębić się w jego psychikę.

„Upiorny zegar” to pełen napięcia i zwrotów akcji mroczny thriller, który nie jest jednak wolny od pewnej przywary, która mnie w tego typu książkach nieco irytuje – efekciarstwa. Zdaję sobie sprawę, że każdy pisarz chciałby, aby jego powieść była zaskakująca i na tyle intensywna, by wciągnąć czytelnika bez reszty i pozostawić w jego umyśle niezatarte wrażenie. Niestety czasem w pogoni za widowiskowością autorzy popadają w przesadę, czego wynikiem jest takie właśnie literackie kabotyństwo. Według mnie francuski pisarz nie ustrzegł się tego defektu i przedstawiając mordercę oraz jego „dzieło” nieco przegiął. Za dużo było przesadnej dbałości o efektowną formę, a za mało rzetelności i prawdopodobieństwa wydarzeń. Nawet bardzo ciekawie i drobiazgowo przedstawione analizy psychologiczne oraz grafologiczne sprawiają wrażenie naciąganych. Jakoś nie wyobrażam sobie, by pisarz, prostytutka i młody policjant mogli zrobić to tak profesjonalnie i merytorycznie – jak dla mnie gruba przesada. Fajnym elementem książki jest przedstawienie Paryża przełomu XIX i XX wieku, miasta pełnego ciemnych zaułków i szemranych dzielnic. Klimat tamtych czasów oraz samo miasto ukazane zostały całkiem przekonująco i działają na wyobraźnię czytelnika. W „Upiornym zegarze” widać sporą fascynację twórczością Arthura Conana Doyle’a, postacią Kuby Rozpruwacza oraz zbrodnią samą w sobie – czyżby faktycznie Guy de Timée miał w sobie coś z samego Chattama?

Jestem w stanie polecić „Upiorny zegar” fanom intensywnych dreszczowców. To dobra książka o charakterze czysto rozrywkowym i jeśli przymkniemy oko na pewien „przesadyzm”, to dostarczy nam ona wielu mocnych wrażeń. Ja dodatkowo mam dziwne przeczucie, że nie wszystkie tajemnice „Upiornego zegara” zostały wyjaśnione i dlatego też od razu sięgam po „Requiem Otchłani” – drugą część „Le Diptyque du temps” (dyptyku czasu).

6/10 – DOBRY

Młody powieściopisarz Guy de Timée ma dość swojego dotychczasowego życia. Postanawia uciec od rodziny i zaszyć się w jednym z paryskich domów publicznych, gdzie ma nadzieję napisać najważniejszą powieść swojego życia – mroczny kryminał o najciemniejszych zakamarkach ludzkiej duszy. Niespodziewanie rzeczywistość sama podsuwa Guy’owi materiał na książkę. Ktoś...