Pływała. Bez żadnego wysiłku unosiła się na wodzie w basenie. Można by powiedzieć, że to doskonały relaks - swobodne unoszenie się na spokojnych wodach. Jednak ona pływała po raz ostatni w swoim życiu - nie wydawała z siebie żadnego tchu. Podobnie jak lalki, które unosiły się wokół niej.

On nie umiał latać, zresztą, kto z nas ludzi potrafi samodzielnie latać. Głupie pytanie, prawda? Jednak pewnie niektóre dzieci o tym marzą. Czy on o tym marzył, kiedy był jeszcze mały? Tego nie dowiemy się nigdy. Bo bezwolnie zleciał z wysokości na zimny beton.

Te dwie tragiczne śmierci nie zostały wyjaśnione. Pierwsza zdarzyła się lata temu, druga na dniach. Matka zmarłego chłopaka błaga śledczych o dokładne zbadanie sprawy śmierci jej syna. Nie chce wierzyć w prawdopodobieństwo tylko nieszczęśliwego wypadku.

O pierwszej śmierci czytelnik długo, długo nie wie nic. Nie wie, jak powiązać ją ze współczesnymi bohaterami. A kiedy na powieściowej scenie pojawia się siempreiris, zupełnie mąci mu to w głowie.

W Lecie martwych zabawek umierają nie tylko ludzie, ale też nadzieje - zarówno te nastoletnie, jak i nadzieje poważne, tyczące się sprawiedliwości, ukarania i zadośćuczynienia za winy. Umiera też miłość i szczerość - ta powieść kryminalna jest podszyta dużą emocjonalnością wewnętrzną postaci, których prywatne życie i osobiste problemy wprowadzają niestety nieoryginalne i niezwiązane z głównym tematem wątki poboczne. Kilka dni z Lata martwych zabawek ożywia tajemnice przeszłości, które były pomyślane jako dawno już zamknięte, nie do wyjawienia. Ujawnienie tych tragicznych wydarzeń skutkuje tragediami w teraźniejszości również na skutek sprowokowanych nieprzemyślanych decyzji i przypadkowych epizodów. Trudne zmagania bohaterów ze wspomnieniami, minionymi latami i obecnymi piętrzącymi się trudnościami podkreślone są przez duszną atmosferę miasta. Nie tylko gorące powietrze zdaje się wisieć w powietrzu jak ostateczny cios dla postaci.

Wyjawienie przyczyny śmierci małej niewinnej istoty oraz młodego chłopaka, przed którymi życie stało otworem, okazuje się być zaskakujące, wstrząsające, lecz kiedy pierwsze emocje opadną, a czytelnika ogarnie rzeczowy spokój, może stwierdzić, że jest nieco przerysowane. Prawdopodobne, niezdrowo sycące, aczkolwiek powstaje przy nim to uczucie zastanawiania się, czy aby tak na pewno musiało się to skończyć? Nie sposób nie docenić pisarza za wywołanie końcowej refleksji nad przebytymi kolejami losu i zmuszania czytelnika do zastanowienia się, jak można było uniknąć tragedii. Zakończenie być może nie brzmi jak to "wymarzone" przez czytelnika, ale na pewno mocno kłuje i nie przechodzi bez myślowego echa.

Lato martwych zabawek to powieść kryminalna, którą czyta się w szybkim tempie, aczkolwiek momentami, ba, samymi akapitami bywa ciężka, kontrastowa w porównaniu do lżejszych wątków obyczajowych i emocjonalne podejście do lektury będzie skutkowało nieoczekiwanym poczuciem kamienia w żołądku. Autor chce trafić do czytelnika od strony psychologicznej, wnikliwie analizując postacie, dostarczając wielu interesujących poszlak i myląc ewentualne tropy przez stopniowe ukazywanie skrawków wydarzeń, w taki sposób, że historia tuż pod koniec powieści okazuje się brzmieć zupełnie inaczej, niż można to sobie wyobrażać. Siła Lata martwych zabawek tkwi nie w dynamicznej akcji, szalonych zwrotach i szokowaniu brutalnymi obrazami - przy tej powieści skóra może ścierpnąć od samych wspomnień, opisywanych jakby z dystansu, ale jednocześnie poruszająco. Zatem moc tej powieści tkwi w świetnie dobieranych i ostrożnych słowach - nikt mi nie powie, że nie porusza go już sam tytuł.

Pływała. Bez żadnego wysiłku unosiła się na wodzie w basenie. Można by powiedzieć, że to doskonały relaks - swobodne unoszenie się na spokojnych wodach. Jednak ona pływała po raz ostatni w swoim życiu - nie wydawała z siebie żadnego tchu. Podobnie jak lalki, które unosiły się wokół niej.

On nie umiał latać, zresztą, kto z nas ludzi potrafi samodzielnie latać. Głupie...