Myślę, że zasadniczy problem z tą książką polega na tym, że chce cokolwiek "sfeminizować", a zamiast tego co najwyżej "ubabia". Nie wiem, skąd się bierze przekonanie, że aby cokolwiek stało się zrozumiałe dla kobiet, musi zawierać trochę prostego dowcipu, kilka aluzji do seksu (uwaga na marginesie: dlaczego podobne komentarze w odniesieniu do kobiet są obraźliwe, a do mężczyzn już nie?), dużo obrazków (jak najwięcej obrazków), dodatkowo posługiwać się językiem możliwie uproszczonym oraz - nieodzownie - zawierać kolor różowy. Jest to chyba najbardziej krzykliwy przykład operowania stereotypem, jaki widziałam: schemat boiska na wszelki wypadek przemalowano na różowo i w legendzie zaznaczono, że chodzi o kolor zielony, żeby było jasne dla wszystkich idiotów (wszystkich idiotek?). Potrzebne? Najwyraźniej niektórym tak. Zabawne? Ach, szalenie, cóż za czarujący lekki dowcipuszek.
Merytorycznie niby wszystko poprawnie, ale nasuwa się pytanie, czy rzeczywiście piłka nożna jest sportem na tyle złożonym i skomplikowanym, żeby tym bardziej upraszczać "trzydzieści kluczowych haseł", takich jak na przykład "pudło", "ława" (rezerwowych) tudzież "sędzia". Czyżby naprawdę autorzy widzieli w swoich czytelniczkach bandę nierozgarniętych kobiet, którym spalony kojarzy się tylko z kotletem? Jeśli tak, to wyjątkowo nie życzę sukcesów z "feminizowaniem" czegokolwiek i wolę już, żeby piłka miała pozostawać "bastionem męskości".
Przy okazji: jak na książkę "feminizującą" zaskakująco mało miejsca poświęcono damskiej piłce nożnej...

Myślę, że zasadniczy problem z tą książką polega na tym, że chce cokolwiek "sfeminizować", a zamiast tego co najwyżej "ubabia". Nie wiem, skąd się bierze przekonanie, że aby cokolwiek stało się zrozumiałe dla kobiet, musi zawierać trochę prostego dowcipu, kilka aluzji do seksu (uwaga na marginesie: dlaczego podobne komentarze w odniesieniu do kobiet są obraźliwe, a do...