Być wampirem, a nawet półwampirem. Brzmi fajnie, ale kto tak naprawdę wie, jak trudno jest być prawdziwym krwiożercą w świecie ludzi? Każdego dnia rano pić krew, co tydzień robić dentikiur, nie latać w świetle dziennym, nie flopsować… Tyle wyrzeczeń, aby nikt nie odkrył prawdziwej natury Sylwanii i Dakarii Tepes, dwunastoletnich sióstr bliźniaczek, które wyprowadziły się z Transylwanii, aby zamieszkać w Niemczech. Półwampirów.

Sylwania, o siedem minut starsza od Daki, sądzi, że bycie wampirem nie jest zbyt ciekawe. Na widok krwi robi jej się słabo, latanie nie wychodzi jej najlepiej i o wiele bardziej wolałaby być człowiekiem, niż całe życie męczyć się w skórze, w której nie czuje się dobrze. Te męki trwałyby przez wieki, ponieważ wampiry żyją baaaardzo długo. Jej tata, Mihai Tepes ma już 2627 lat! Sylwania uważa, że to nie dla niej, ona woli proste, ludzkie życie. W przeciwieństwie do swojej siostry. Mianowice Daka zupełnie nie jest podobna do drugiej z bliźniaczek. Jej największym marzeniem jest stanie się pełnokrwistym krwiożercą. Mogłaby latać bez końca, podziwiać swoją białą, prawie przeźroczystą cerę w niewyraźnym odbiciu w lustrze, a w wolnych chwilach spać zawieszona do góry nogami, jak nietoperz.

Ale to się zmieni. Sylwania, za namową Daki, proponuje swojemu korepetytorowi lekcje w wesołym miasteczku. Jedną z najstarszych atrakcji jest Orakulum Spektakulum, gdzie Ali Bin Szyk przepowiada przyszłość, czytając ze stóp i spełnia życzenia za pomocą kwiatów tęsknoty. Dojdzie do małej pomyłki, która odmieni życie dwunastolatek. Będą one musiały się zmierzyć z wadami i zaletami bycia takimi, jakimi są teraz, jakimi chcą być i jakimi się staną.
Czy Sylwania i Daka docenią wartość bycia półwampirami? Bycia sobą?
Czy wszystko wróci do normy?

„Siostry wampirki. Odlotowe życzenia” to czwarta z kolei część przygód półwampirzych sióstr. Książka jest skierowana przede wszystkim do młodszych czytelników, ze względu na główne nastoletnie bohaterki i przychylny sposób pisania autorki. Czyta się ją łatwo, szybko i przyjemnie. Elementy fantasy, powieści przygodowej i delikatnego romansu łączą się na niecałych dwustu stronach książki. Do lektury zachęca także kolorowa okładka przedstawiająca Sylwanię i Dakę podczas jednej ze scen, rozgrywających się na kartach książki.

Przy tytule każdego rozdziału widnieją wizerunki małych nietoperzy, co jeszcze bardziej pozwala nam się wczuć w klimat historii. Akcja toczy się dość szybko, dzięki czemu książka z każdą stroną coraz bardziej wciąga. Mimo tematyki skierowanej typowo do młodszej młodzieży, powieść mi się podobała, ze względu na przyjemny sposób pisania Franziski Gehm. Pomimo, iż nie miałam wcześniej do czynienia z poprzednimi częściami historii o siostrach, nie przeszkadzało mi to w lekturze „Odlotowych życzeń”. Bez problemu odnalazłam się w świecie półwampirek.

Polecam tę książkę szczególnie tym, którzy tęsknią za szczęśliwym dzieciństwem i osobom, które z czasem zapomniały, że najlepiej jest być sobą, bez względu na otoczenie :)

Być wampirem, a nawet półwampirem. Brzmi fajnie, ale kto tak naprawdę wie, jak trudno jest być prawdziwym krwiożercą w świecie ludzi? Każdego dnia rano pić krew, co tydzień robić dentikiur, nie latać w świetle dziennym, nie flopsować… Tyle wyrzeczeń, aby nikt nie odkrył prawdziwej natury Sylwanii i Dakarii Tepes, dwunastoletnich sióstr bliźniaczek, które wyprowadziły się z...

No i jaki z tego morał?
Taki, że najlepiej jest być po prostu sobą. :D

No i jaki z tego morał?
Taki, że najlepiej jest być po prostu sobą. :D