To nie jest łatwa i przyjemna lektura do poczytania na wakacjach. Chyba, że ktoś lubi mocne, trzymające w napięciu książki z drastycznymi scenami. Dla mnie osobiście raczej do przeczytania w domowym zaciszu, w pełnym skupieniu. Książka oparta na faktach. Pomimo trudnych scen uważam, że w ostatecznym rozrachunku jest to historia wysoce inspirująca do tego, że każdy może być tym kim chce, niezależnie od tego, co robią (lub czego nie robią) nasi rodzice. Prócz tego wielki szacunek dla autorki, że odważyła się opowiedzieć swoją historię.

To nie jest łatwa i przyjemna lektura do poczytania na wakacjach. Chyba, że ktoś lubi mocne, trzymające w napięciu książki z drastycznymi scenami. Dla mnie osobiście raczej do przeczytania w domowym zaciszu, w pełnym skupieniu. Książka oparta na faktach. Pomimo trudnych scen uważam, że w ostatecznym rozrachunku jest to historia wysoce inspirująca do tego, że każdy może być...

Książka nie jest aż tak zła, jeśli przeczyta się ją z odpowiednim podejściem. Nie jako książkę o córce mordercy. To historia dziewczyny z biednej rodziny, ze słabą psychicznie matką i wrażliwym rodzeństwem. A tatuś seryjny morderca jest gdzieś tam w tle. Ostatnie 2 rozdziały zupełnie zbędne.

Książka nie jest aż tak zła, jeśli przeczyta się ją z odpowiednim podejściem. Nie jako książkę o córce mordercy. To historia dziewczyny z biednej rodziny, ze słabą psychicznie matką i wrażliwym rodzeństwem. A tatuś seryjny morderca jest gdzieś tam w tle. Ostatnie 2 rozdziały zupełnie zbędne.

Książka do połowy jak dla mnie była bardzo nudna. Miałam przerwy w czytaniu i ciężko było mi do niej wracać. Jednak od połowy zrobiło się ciekawiej, kilka razy zostałam zaskoczona i w pewnych momentach aż ciężko było oderwać się od czytania. Opowieści Melissy pokazują że nie należy przejmować się drobnostkami, bo można mieć poważnie problemy w życiu przykładowo jakie ona miała będąc młodziutką dziewczyną, i uczy że ze wszystkich problemów da się wyjść i dać sobie radę wystarczy trochę wiary i motywacji. Myślę że warto przemęczyć się z nudnym początkiem żeby doczekać co jest dalej i zrozumieć że należy doceniać te dobre chwile oraz osoby które dostajemy od życia.

Książka do połowy jak dla mnie była bardzo nudna. Miałam przerwy w czytaniu i ciężko było mi do niej wracać. Jednak od połowy zrobiło się ciekawiej, kilka razy zostałam zaskoczona i w pewnych momentach aż ciężko było oderwać się od czytania. Opowieści Melissy pokazują że nie należy przejmować się drobnostkami, bo można mieć poważnie problemy w życiu przykładowo jakie ona...

Przerażający opis dzieciństwa i młodości pewnej Amerykanki.
Przerażające są jej losy - to, jak bardzo była zdana na łaskę swej nieporadnej matki, która nie potrafiła zadbać o siebie i o swoje potomstwo.
To mnie bardziej poruszyło niż to, że ojciec bohaterki okazał się mordercą.
Właśnie ta matka - wciąż obecna i wciąż krzywdząca (poprzez swoją niemoc sprawczą)...

Książka napisana może i sprawnie w sensie językowym, ale niespójna i często chaotyczna w warstwie fabularnej. Wydawało mi się, że narratorka skacze po wydarzeniach, zamiast przedstawiać je chronologicznie.

W wielu miejscach zabrakło pogłębienia wątku. Pozostało rzucone hasło (np. o jednym z bohaterów "bywał porywczy i często się złościł"),a potem gdzieś padało, że "policja aresztowała go czasem na dłużej". No ale za co? Bo się złościł?

Irytowały mnie te niedopowiedzenia.

Książkę polecam tym, którym się wydaje, że mają słabe życie. Przeczytajcie i popatrzcie wokół siebie, czy nie ma gdzieś wokół Was takich rodzin jak ta, w której musiała żyć Melissa. Czy gdzieś wokół jakieś dzieci nie potrzebują oddechu, wsparcia, pomocy... a jakieś matki - motywacyjnego kopa i światełka w tunelu.

Przerażający opis dzieciństwa i młodości pewnej Amerykanki.
Przerażające są jej losy - to, jak bardzo była zdana na łaskę swej nieporadnej matki, która nie potrafiła zadbać o siebie i o swoje potomstwo.
To mnie bardziej poruszyło niż to, że ojciec bohaterki okazał się mordercą.
Właśnie ta matka - wciąż obecna i wciąż krzywdząca (poprzez swoją niemoc sprawczą)...

Książka...

książka wciągająca ale moim zdaniem brakuje w niej opisów zbrodni melisy ojca przez co nie można do końca się wczuć w sytuację.warta przeczytania ale moim zdaniem niewykorzystany potencjał tej historii

książka wciągająca ale moim zdaniem brakuje w niej opisów zbrodni melisy ojca przez co nie można do końca się wczuć w sytuację.warta przeczytania ale moim zdaniem niewykorzystany potencjał tej historii

Bardzo szybko i łatwo się czyta. Wzbudza wiele emocji i z pewności po jej przeczytaniu będziesz ją długo pamiętać. Polecam:)

Bardzo szybko i łatwo się czyta. Wzbudza wiele emocji i z pewności po jej przeczytaniu będziesz ją długo pamiętać. Polecam:)

Prawdziwa historia Melissy opisuje wyznania swoje,długo nie wiedziała kim jest ojciec, a poznała bolesną, okrutną prawdę, że jest seryjnym mordercą.
Była zagubionym,nie zdającym sobie sprawy dzieckiem...nie wiedziała kim jej ojciec jest naprawdę.
Wstrząsająca,poruszająca książka wyciskacz łez....strasznie smutna!!!!

Prawdziwa historia Melissy opisuje wyznania swoje,długo nie wiedziała kim jest ojciec, a poznała bolesną, okrutną prawdę, że jest seryjnym mordercą.
Była zagubionym,nie zdającym sobie sprawy dzieckiem...nie wiedziała kim jej ojciec jest naprawdę.
Wstrząsająca,poruszająca książka wyciskacz łez....strasznie smutna!!!!

Książka napisana dobrze, wręcz po mocnym akcencie na początku zostałam uśpiona sielskim dzieciństwem autorki i zapomniałam o czym ta książka miała tak naprawdę być. Dobra biografia. Spokojnie mogę polecić

Książka napisana dobrze, wręcz po mocnym akcencie na początku zostałam uśpiona sielskim dzieciństwem autorki i zapomniałam o czym ta książka miała tak naprawdę być. Dobra biografia. Spokojnie mogę polecić

Gdyby Melissa nie miała ojca-seryjnego mordercy nikt by jej książki nie kupił. Czyli wszystko na sprzedaż. Z drugiej strony czytelnicy tej książki wzięli ją do ręki dlatego, że autorka miała ojca - mordercę. Ja też. Trochę jak podglądanie cudzego, dość nędznego dzieciństwa. Dla ciekawych

Gdyby Melissa nie miała ojca-seryjnego mordercy nikt by jej książki nie kupił. Czyli wszystko na sprzedaż. Z drugiej strony czytelnicy tej książki wzięli ją do ręki dlatego, że autorka miała ojca - mordercę. Ja też. Trochę jak podglądanie cudzego, dość nędznego dzieciństwa. Dla ciekawych

Keith Hunter Jesperson. Kierowca ciężarówki. Bardzo zły kierowca ciężarówki. Udowodniono mu osiem morderstw. Ofiary gwałcił, torturował, dusił.. Polował na kobiety, głównie prostytutki. Między czasie grał ojca na ćwierć etatu, partnera, byłego męża. Męczył się ze swoimi skłonnościami. Brzmi dobrze, prawda?


Dla fanów opowieści o seryjnych mordercach na pewno brzmi dobrze. Kto siedzi w tych tematach wie, kim był i jak skończył. Kto nie siedzi również miałby szansę się dowiedzieć, w końcu córka Jespersona napisała książkę. I tutaj winna jestem czytelnikom pierwsze tłumaczenie: książka „Przerwane milczenie” nie jest powieścią kryminalną, ale wspomnieniami Melissy G. Moore. W księgarni zajmowała jednak zaszczytne miejsce pomiędzy utworami najsłynniejszych światowych autorów kryminałów, więc bez chwili wahania książkę dołączyłam do swojego księgozbioru.

Tytuł ten na dzień dobry odradzam tym, którzy od literatury oczekują mocnych wrażeń. Ja oczekiwałam i się przeliczyłam, chociaż czytało się bardzo lekko. Wydawnictwa wspomnieniowe tak mają, zwłaszcza gdy są podparte współudziałem w procesie ich powstawania profesjonalnego pisarza, który opowieść potrafi nakreślić tak, by trafiła do potencjalnych odbiorców. Napisałam, że czytelnik "miałby" szansę dowiedzieć się czegoś więcej na temat Jespersona i używam tej formy świadomie. Nie ulega wątpliwości „Przerwane milczenie” jest o Melissie, nie o jej ojcu i jego zbrodniach. Chwytliwy podtytuł mnie przechytrzył.

Trzeba być jednak otwartym na świat, dlatego dałam książce szansę. Oczekiwałam akcji, dostałam dziecięce i nastoletnie emocje. Ale rozminięcie rzeczywistości z oczekiwaniami nie powinno przekreślać tego, co daje nam los.

Jak już powiedziałam, książkę czyta się bardzo lekko, jak dla mnie chyba aż zbyt lekko, bo przez około 300 stron tekstu nie poczułam dreszczyku emocji. Wzruszenia też nie, chociaż chyba właśnie to uczucie chciały w czytelnikach wywołać autorki. Myślę, że udało im się to w wielu przypadkach, ale w szczególności w Stanach Zjednoczonych,bo to w końcu tam znajdowało się centrum wydarzeń i właśnie w tym kraju Melissa G. Moore zrobiła wszystko, co powinien jego obywatel w sytuacji kryzysu życiowego. Napisała książkę, udała się do słynnego doktora Phil'a i Oprah'y Winfrey. Staram się nie umniejszać cierpienia Melissy, nie kupuję jednak medialnego przeżywania bólu. Wzruszenie mnie ominęło, ale tak jak mówię, to też kwestia czytelnika, bo w książce nie brak jest sytuacji, które winny je wywołać.

Melissa G. Moore opisuje swoje życie od pierwszych chwil, które pamięta aż po ostatnie prace nad książką, kiedy już jest szczęśliwą żoną, matką, a wszelkie kontakty z ojcem ma już za sobą. W całej tej historii pełno jest niepewności, bałaganu, nie brakuje biedy i patologii. Przez wiele lat jej życia na porządku dziennym była przemoc w rodzinie, którą w stosunku do wszystkich jej członków stosował jej ojczym. Ze strony ojca Melissa nigdy jej nie doświadczyła, wiedziała jednak, że niektóre jego zachowania zdradzają, że coś jest w nim nie tak. Czytamy, że kiedy rodzice zdecydowali o rozwodzie, a ojciec zaczął w jej życiu pojawiać się okazjonalnie, ona zaczęła czuć się w jego obecności nieswojo. Poprzez takie fragmenty widzę w tej książce znaczną nadinterpretację ludzkich uczuć i zachowań. Nastolatka, której nagle urywa się bezustanny kontakt z ojcem zaczyna się czuć w jego obecności nienaturalnie, bo i spotykanie się od czasu do czasu jest dla niej czymś nienaturalnym. Poza tym nie zapominajmy o tym, że „Przerwane milczenie” powstało jako pewnego rodzaju forma terapii dla Melissy. Rozliczając się z przeszłością dokonywała nadinterpretacji wspomnień do takiego poziomu, który wyznaczała jej świadomość prawdziwego oblicza ojca.

Słowem podsumowania powiem, że jak dla mnie książka okazała się warta przeczytania przede wszystkim dlatego, że wiem już, czego unikać. Nie mam poczucia zmarnowanego czasu, ale odnoszę wrażenie, że mogłam go spożytkować lepiej. Książki nie polecam miłośnikom mocnych wrażeń, ale tym, którzy lubią literaturę faktu z dziedziny życia codziennego, bez fajerwerków, za to z dużą dawką dramatów nie wybiegających poza znane nam już, chociażby z mediów, formy powszednich patologii wielu rodzin i problemów dorastających dziewcząt.

Keith Hunter Jesperson. Kierowca ciężarówki. Bardzo zły kierowca ciężarówki. Udowodniono mu osiem morderstw. Ofiary gwałcił, torturował, dusił.. Polował na kobiety, głównie prostytutki. Między czasie grał ojca na ćwierć etatu, partnera, byłego męża. Męczył się ze swoimi skłonnościami. Brzmi dobrze, prawda?


Dla fanów opowieści o seryjnych mordercach na pewno brzmi dobrze....