Jaycee Dugard

Straszne przeżycia, a więc i historia trudna do opisania. Coś takiego trudno też sprawiedliwie ocenić. Po pierwsze - książka różni się znacząco od pozostałych biografii porwanych dziewczyn, które do tej pory przeczytałam. Pojawiają się w niej fragmenty pamiętnika pisanego przez porwaną Jaycee. Są to strony pisane ręką dziecka - nastolatki, bo do porwania doszło, gdy dziewczynka miała zaledwie 11 lat. Cała opowieść jest nieco chaotyczna, nieuporządkowana. Czasem odnosiłam wrażenie, że ta młoda kobieta nie była po prostu gotowa na to, by opisywać te 18 lat, które spędziła w domu porywacza. Tak samo jak w opowieści Nataschy Kampusch uderzyło mnie tutaj wielokrotne usprawiedliwianie człowieka, który zgotował jej to piekło. Dziewczynka czekała na "lepsze dni" swego oprawcy, czekała by przyniósł jej jakąś niespodziankę bądź tylko z nią porozmawiał. Czytałam wprost niedowierzając, że ktoś mógł robić wszystkie te paskudne rzeczy dziecku. Kiedy okazywało się, że Jaycee miała okazję do ucieczki, a jej nie wykorzystała aż miałam ochotę krzyczeć "dziewczyno! co z Tobą jest nie tak?". Po chwili jednak przypominałam sobie, że przecież w dniu porwania ona była jeszcze dzieckiem! Z matką spędziła 11 lat. Z porywaczem i jego żoną aż 18. Nie znała innego życia, innego świata. Całą jej młodością, jej dojrzewaniem, wkraczaniem w dorosłość, jej "nową" rodziną byli oni: Phillip i Nancy Garrido. Książkę warto przeczytać - co do tego nie ma wątpliwości. Czyta się jednak trudno, a od strony językowej i stylistycznej też pozostawia wiele do życzenia.