Zazwyczaj jest tak, że poznajemy jakieś miejsce w świecie książki i pragniemy poznać je na żywo. Jednak z Chorwacją było inaczej. Spędziłam wakacje na lawendowej wyspie Hvar. Jedno z najpiękniejszych miejsc na świecie. Pokochałam je za wszystko, za widoki, za wodę, za słońce, za jedzenie, za zapachy. Pragnęłam przenieść się tam z powrotem, chociażby za sprawą książki i tak trafiłam na Chorwacką przystań. Nie mam tyle odwagi co Weronika (chociaż jest moją imienniczką), żeby tam pojechać, zostać, żyć. Jednak na wakacje wrócę na pewno i kto wie? Może poznam miłość swojego życia i zostanę? Życie jest nieprzewidywalne. Przekonała się o tym Anna. Miała poukładane życie, męża, dobrą pracę, starania o dziecko i nagle wszystko się zmieniło. Pod osłoną wojny, wśród nieszczęścia innych ludzi rodzi się miłość. Miłość jakiej Anna nigdy nie zaznała u boku męża. Przepłakałam pół nocy czytając historię Anny i Blaża. Jednak nie płakałam nad losem Anny, lecz Blaża. Anna miała to czego często ludzie nie mają. Miała możliwość wyboru. Mogła wybrać miłość, szczęście, nieznane u boku Blaża, lub znajome, stabilne życie u boku Jerzego. Czy dałam sobie prawo ją oceniać? Raczej nie, ale jej postać mnie irytowała w dalszej części książki. Zarzucała Blażowi, że do niej nie piszę, zadręczała wszystkich, że nie podróżuje. A sama takie życie wybrała. Miała szczęście, że Blaż się do niej odezwał, miała przecież to co chciała. Miała męża, dzieci, ale czy była szczęśliwa?
Na pewno więcej odwagi i chęci do bycia szczęśliwą ma córka Anny Weronika. Jednak druga część powieści nie przekonuje mnie za bardzo. Jestem praktycznie jej rówieśniczką i nigdy nie używałam takiego słownictwa. Nie wiem czy autorka pokazując sposób życia nastolatki, nie zabrnęła w to za daleko. Język jakim posługuje się Weronika jest sztuczny i nie do końca mnie przekonuje. A jej spotkanie i miłość do Lovro. Jak tylko pojawiła się jego postać przekartkowałam książkę by sprawdzić czy dobrze pamiętam imię syna Blaża. Imię się różniło, ale jednak przeczucie mnie nie myliło. Czyli fabuła przewidywalna. Dodatkowo spotkanie Anny i Blaża po latach? Jest to wszystko dla mnie troszeczkę naciągane. Spraw z przeszłości się nie rusza. Pozwala im się zostać w starym miejscu jako wspomnienie, miłe wspomnienie. I nic więcej. Trzeba ponosić konsekwencje swoich decyzji, nawet jeśli one były bardzo trudne.
Całkiem z tropu zbiło mnie zakończenie. Prośba Blaża i słowa Anny, że jeszcze nie podjęła decyzji. Miałam ochotę nią potrząsnąć i krzyknąć: "Kobieto teraz? Pozazdrościłaś szczęścia i odwagi córce? Na to był czas 20 lat temu. Teraz masz dwóch nastoletnich synów, którym jesteś potrzebna i męża, który bądź co bądź całe życie był przy Tobie. Wtedy miałby jeszcze szanse na nowy związek, miłość, a teraz? Chcesz zostawić go na starość, żeby pognać za marzeniami z młodości?!"

Zazwyczaj jest tak, że poznajemy jakieś miejsce w świecie książki i pragniemy poznać je na żywo. Jednak z Chorwacją było inaczej. Spędziłam wakacje na lawendowej wyspie Hvar. Jedno z najpiękniejszych miejsc na świecie. Pokochałam je za wszystko, za widoki, za wodę, za słońce, za jedzenie, za zapachy. Pragnęłam przenieść się tam z powrotem, chociażby za sprawą książki i tak...