Pan Schmitt w dobrej formie. Po przejrzeniu mojej biblioteczki stwierdzam, że jedynie "Kiedy byłem dziełem sztuki" uwierało mnie po przeczytaniu - zmuszało do refleksji nad człowieczeństwem. Pozostałe książki, lekkie, na jeden raz, do zapomnienia - nic szczególnego, w tym osławiona "Oskar i pani Róża". Tym razem czytelnik dostaje pokaźną objętościowo powieść o dwutorowo prowadzonej narracji, w której wątki coraz bardziej oddalają się od siebie i od łączącego je na początku wydarzenia - egzaminu wstępnego na akademię sztuk pięknych. W trakcie czytania i po lekturze pojawia się mnogość odczuć, m.in. podziw dla genialnej konstrukcji bohatera głównego w każdym z wątków i dla tak umiejętnie opisywanych przeżyć wewnętrznych czy cała gama uczuć w stosunku do Hitlera w pozytywnej i negatywnej wersji... i znudzenie niekiedy zbyt rozwlekłymi opisami przemyśleń czy wydarzeń. Wielki szacunek dla erudycji autora, poczułam do niego sympatię po przeczytaniu pamiętnika - pokazuje on, jak trudnym doświadczeniem było napisanie książki o Hitlerze. Prywatnie - niebezpiecznie jest sądzić, że jedno wydarzenie tak bardzo zmienia los człowieka. I tak, podczas lektury, niekiedy odczuwałam zbyt duże przejaskrawienie wydarzeń. Moim zdaniem, prawdą jest, że codziennie dokonujemy wielu wyborów i trudno uwierzyć, by któryś z nich na tyle wywrócił życie, że zmienił całkiem charakter człowieka i podejście do ludzi i otaczającego świata.

Pan Schmitt w dobrej formie. Po przejrzeniu mojej biblioteczki stwierdzam, że jedynie "Kiedy byłem dziełem sztuki" uwierało mnie po przeczytaniu - zmuszało do refleksji nad człowieczeństwem. Pozostałe książki, lekkie, na jeden raz, do zapomnienia - nic szczególnego, w tym osławiona "Oskar i pani Róża". Tym razem czytelnik dostaje pokaźną objętościowo powieść o dwutorowo...