Gavalda stworzyła 12 opowiadań o człowieku. O miłości, przyjaźni, stracie, niesprawiedliwości. Wszystkie historie są tak prawdziwe, że wręcz nieprawdopodobne. Gavalda jest niezwykłym obserwatorem, który skrupulatnie gromadzi obrazy w swojej głowie, a potem jakimś magicznym sposobem wypuszcza je za pomocą słów prosto w ramiona czytelnika. Można je przytulić, można je odepchnąć, ale uderzenie jest zawsze silne i nie sposób stać prosto. Nie podejmę się opisania wszystkich historii, ale wybiorę dla siebie dwa najciekawsze które najbardziej zaskoczyły mnie lub poruszyły.

Najlepsze z nich Przez te wszystkie lata opowiada historię dwojga ludzi, którzy w przeszłości byli ze sobą związani, ale z wielu powodów nie mogli kontynuować tego związku. Teraz mają dzieci z innymi partnerami i prowadzą całkiem normalne życie. Ona dzwoni do niego pewnego dnia, co burzy porządek wszystkich rzeczy i rozdrapuje zabliźnioną ranę. Przez kable telefonicznie płynie jej przestraszony głos, a on nie spodziewał się wiadomości, jaką usłyszy po tylu latach. Niesamowicie sensualne opowiadanie, wręcz wyszeptane do ucha., z poruszającym zakończeniem. To opowieść, która zmusza do refleksji nad swoją pierwszą miłością, nad wyborami, jakie dokonujemy przez cały życie, nad nieuchronnością przypadków, niemożnością cofnięcia czasu.

Katgut to na pozór zwykła historia kobiety prowadzącej zakład weterynaryjny, która zajmuje się wiejskimi zwierzętami. Wszystko wygląda normalnie, nic nie zapowiada nieszczęścia. Pewnej nocy zostaje wezwana do ciężarnej krowy, ale na miejscu zastaje tylko trzech pijanych mężczyzn, którzy dokonują na niej gwałtu. Gdy zasypiają na stogu siana, zmożeni alkoholem i wysiłkiem fizycznym, kobieta przeprowadza zabieg, który pozbawia oprawców męskości. Jest spokojna i opanowana, pogodzona z losem i świadoma smaku zemsty, jaką dokonuje. Opowieść o instynktach, o brutalności męskiego ego, kruchości kobiecego ciała i wewnętrznej sile, która pomaga podnieść się nawet po upadku z brzegu najwyższego klifu.

Język, jakim posługuje się autorka jest bardzo charakterystyczny dla jej twórczości. Czasami jedno słowo określa całą sytuację, zmuszając czytelnika do główkowania. Siedzę, zastanawiam się, jak to jedno słowo jest w stanie zastąpić mi kilka stron treści, która wyjaśniłaby sprawę i pozwoliła odejść w spokoju. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej upewniam się, że czasami wystarczy tylko gest, żeby odczytać całe morze innych znaków. To jakby palec pokazujący odpowiedni kierunek, naprowadzający oczy na konkretną rzecz, milczący i pozwalający na wysunięcie własnych wniosków. Ten oszczędny styl, niewymuszone milczenie, krótkie i jasne przebłyski pozwalające na zrozumienie problemu, to cała Gavalda, jej siła i moc.

Gavalda stworzyła 12 opowiadań o człowieku. O miłości, przyjaźni, stracie, niesprawiedliwości. Wszystkie historie są tak prawdziwe, że wręcz nieprawdopodobne. Gavalda jest niezwykłym obserwatorem, który skrupulatnie gromadzi obrazy w swojej głowie, a potem jakimś magicznym sposobem wypuszcza je za pomocą słów prosto w ramiona czytelnika. Można je przytulić, można je...