“Mój Rzym” to niewielka, przepiękna książka, którą napisał Jan Parandowski, nieco dziś zapomniany, kiedyś niezwykle popularny pisarz. Książka zawiera osobiste relacje autora z podróży do Rzymu, jakie odbywał w latach 1913-1966.
Jak pisze Parandowski:
"Żadne miasto nie ma takiej pamięci, jak Rzym, ani tak nie umie żyć ze wspomnieniami".

Po przeczytaniu i syceniu wzroku książką-albumem Witolda Kaweckiego Rzym moje miasto. Najpiękniejszy przewodnik, sięgnąłem po odmienną, ale równie piękną lekturę. “Mój Rzym” Jana Parandowskiego to książki licząca niewiele ponad 120 stron, nie zawierająca ilustracji. Zachwyca opisami Wiecznego Miasta, na które składają się relacje pisarza z lat 1913-1966.

Znów oddam głos autorowi:
"Rzym poznałem w roku 1913i tę moją niezapomnianą przygodę opisałem w cyklu felietonów, drukowanych w lwowskim “Przeglądzie”. Nie mam, oczywiście, zamiaru powtórzyć ich tu w całości, lecz wydaje mi się właściwe w tych osobistych relacjach, z jakich składa się “Mój Rzym”, uwzględnić i te pierwsze wrażenia, pisane językiem i stylem moich osiemnastu lat".

Książka składa się z felietonów i mini-esejów, co pozwala na smakowanie każdego fragmentu z osobna i niespieszne czytanie.

Z radością towarzyszyłem Parandowskiemu w jego podróżach po Rzymie, przypominając sobie “mój Rzym” i moje spotkania z miejscami, które odwiedzał pisarz.

Pierwsze podróże odbyłem z 18-letnim Parandowskim po Via Appia i do Koloseum. Wracałem z nim do Rzymu – już pod rządami Mussoliniego – w 1926 i 1927 roku. Chodziłem z autorem po Rzymie antycznym i Rzymie wczesnochrześcijańskim. Trudno się nie zgodzić z twierdzeniami Parandowskiego, którymi otwiera swoją relację “Dzień rzymski”:
"Wszystkie drogi w Rzymie są łatwe, oprócz tej, która prowadzi do domu. Niepodobna się rozstać z tym miastem i niepodobna go zdobyć zwykłym pokonaniem przestrzeni".

Parandowski wraca do Rzymu po 30 latach. Wraca do Rzymu z komunistycznej Polski, w której nie ma już jego rodzinnego Lwowa. Obawia się nieco, że nie pozna miasta, które wcześniej odwiedził. Jak tylko wysiada z dworca kolejowego, to doświadcza, że trafił do Rzymu, który zasługuje na miano Wiecznego Miasta.

I znów wyruszamy z Parandowskim na spacery po Rzymie – do term Karakalli, bazyliki Maksencjusza i kroczymy po starych kamieniach Forum.

Z zaciekawieniem przeczytałem opowieść o Museo delle Terme, gdzie Parandowski poszedł zobaczyć cyprys Michała Anioła oraz słynnego pięściarza z brązu. Ciekawe, czy można jeszcze, tak jak pisarz, zbliżyć się na tyle do rzeźby, aby próbować odczytać, ukryty na rzemieniach pięściarskich, podpis rzeźbiarza? Parandowski udał się do muzeum uzbrojony w szkło powiększające, a woźny pomagał mu w odnalezieniu napisu, podpowiadając: Sotto, sotto!

Możemy zwiedzać z autorem Rzym, chodząc po różnych dzielnicach i np. zatrzymać się dłużej na Zatybrzu albo przyjąć klucz kalendarzowy i spędzić “Listopad w Rzymie” (1961). Swoje relacje z Rzymu Parandowski kończy w 1966 roku, zauważając:
"Każdy naród miał czas zżyć się z Rzymem, osiąść w nim własnym kościołem, hospicjum, stowarzyszeniem, instytutem naukowym, a i restauracją z rodzimymi potrawami, kawiarnią lub herbaciarnią, klubem czy innym miejscem spotkań, zapisać się na jego murach nazwą ulicy (my posiadamy Monte Polacco, via i vicolo dei Polacchi),wróść pomnikiem jednego ze swych sławnych ludzi lub choćby tablicą na domu, w którym on mieszkał. (…)

Żyje się w Rzymie wszystkimi powabami dnia "powszedniego, zachwytem i radością, jakie niesie zgromadzone tu piękno, może jednak najbardziej wzruszeniem i pamięcią.

“Mój Rzym” to niewielka, przepiękna książka, którą napisał Jan Parandowski, nieco dziś zapomniany, kiedyś niezwykle popularny pisarz. Książka zawiera osobiste relacje autora z podróży do Rzymu, jakie odbywał w latach 1913-1966.
Jak pisze Parandowski:
"Żadne miasto nie ma takiej pamięci, jak Rzym, ani tak nie umie żyć ze wspomnieniami".

Po przeczytaniu i syceniu wzroku...

Bardzo to jest poetyczne i niekonkretne, ale uwodzi z każdą stroną troszkę bardziej. Parandowski wspomina nieistniejące już miasto, bo był w Rzymie w roku 1913, potem w latach dwudziestych i na koniec w pięćdziesiątych. Kupił mnie całkowicie starymi dowcipami, Neronem co chciał "mieszkać jak człowiek" i zdziwieniem, że uliczka rzymska nie pachnie już winem tylko kawą. Warto.

Bardzo to jest poetyczne i niekonkretne, ale uwodzi z każdą stroną troszkę bardziej. Parandowski wspomina nieistniejące już miasto, bo był w Rzymie w roku 1913, potem w latach dwudziestych i na koniec w pięćdziesiątych. Kupił mnie całkowicie starymi dowcipami, Neronem co chciał "mieszkać jak człowiek" i zdziwieniem, że uliczka rzymska nie pachnie już winem tylko kawą....

Po etapie czytania przewodników jak najbardziej aktualnych przychodzi czas archeologii turystycznej. Dotyczy to miejsc odwiedzanych ponownie i wielokrotnie.

Dla tych, którzy już są w tym kręgu - książka Parandowskiego, podobnie jak szkice Iwaszkiewicza, Stendhala, Muratowa są koniecznymi literackimi przystankami. Co to daje współczesnemu turyście, zapyta być może ktoś. Kolejny wymiar wędrówki, tajemniczy wymiar czasu....

Po etapie czytania przewodników jak najbardziej aktualnych przychodzi czas archeologii turystycznej. Dotyczy to miejsc odwiedzanych ponownie i wielokrotnie.

Dla tych, którzy już są w tym kręgu - książka Parandowskiego, podobnie jak szkice Iwaszkiewicza, Stendhala, Muratowa są koniecznymi literackimi przystankami. Co to daje współczesnemu turyście, zapyta być może ktoś....

Piękna językowo, lekka, ale bogata literatura. Zbiór bardzo interesujących opowieści o Wiecznym Mieście i jego historii. Dla każdego amatora Rzymu jak najbardziej zalecana pozycja!

Piękna językowo, lekka, ale bogata literatura. Zbiór bardzo interesujących opowieści o Wiecznym Mieście i jego historii. Dla każdego amatora Rzymu jak najbardziej zalecana pozycja!