Po książkę sięgnęłam na fali popularności rodzicielstwa bliskości (no i żeby nie być posądzoną o lenistwo intelektualne ;). Bardzo do mnie przemawia sam termin RB i przywołuje wyłącznie same pozytywne skojarzenia. Jednak sposób przekazywania „idei” RB (szczególnie na znanych mi blogach) ma często zabarwienie dyktatury i przymusu. Trzeba, musisz, nie wolno. Brak w tym przekazie szacunku, który jest przecież fundamentem rodzicielstwa bliskości.
Tymczasem Agnieszka Stein używa zupełnie innego języka. Szukaj, próbuj, wybieraj, adaptuj. Autorka wierzy w kompetencje rodzica do wspierania dziecka, jak i w kompetencje dziecka do rozwijania się.
Dla mnie szczególnie istotna jest prezentowana w książce koncepcja wrodzonych cech osobniczych. Fakt, że w jednej rodzinie sprawdza się chusta i karminie piersią, niekoniecznie oznacza, iż taki sam model sprawdzi się w innej. Autorka zakłada, że człowiek rodzi się z jakimś wzorem zapisanym w genach i nawet usilne starania nie zamienią zasadniczych przymiotów człowieka.
Według autorki podstawą dla bycia dobrym rodzicem jest akceptacja siebie. Zdrowy egoizm i miłość własna pozwala nam odnaleźć w sobie siłę, by kochać i akceptować nasze dzieci. Wydaje mi się, że taka miłość w społeczeństwie, gdzie obraz kobiety to postać Matki-Polki, która poświęca się dla wszystkich i rezygnuje z siebie, wcale nie jest łatwa. Kobiety (również ja) walczą z kompleksami, poczuciem winy i brakiem czasu dla siebie. To musi odbijać się na relacjach w rodzinie.
Pani Stein pięknie wyjaśnia jak funkcjonuje dziecko (wszelkie metafory odnoszące się do zwierząt i roślin odpowiadają mi niezmiernie).
Na książkę patrzę przez pryzmat bycia mamą i niemowlaka i nastolatka, żoną, córką oraz nauczycielem nastolatków i sądzę, że przemyślenia autorki pomagają poukładać sobie wiele w każdym tych aspektów mojego życia. Książka nie wprowadza rewolucji, raczej upewnia i daje wewnętrzny spokój. Pozwala zdystansować się, przemyśleć i wejść na właściwy tor.

Po książkę sięgnęłam na fali popularności rodzicielstwa bliskości (no i żeby nie być posądzoną o lenistwo intelektualne ;). Bardzo do mnie przemawia sam termin RB i przywołuje wyłącznie same pozytywne skojarzenia. Jednak sposób przekazywania „idei” RB (szczególnie na znanych mi blogach) ma często zabarwienie dyktatury i przymusu. Trzeba, musisz, nie wolno. Brak w tym...