Z całego serca chce podziękować pani Alison Croggon.
Stworzyła pani coś naprawdę wspaniałego, książkę, która pobudza emocje, którą pozbawia czytelnika poczucia czasu. Stworzyła pani arcydzieło, które przez cały czas, kiedy czytałem tę książkę wydawało mi się, że stworzyła ją pani właśnie dla mnie.
Dziękuję!


"A póki serce bije, nadzieja nie umiera."

Książka jest naprawdę genialna. Nawet najbardziej zatwardziały czytelnik uroni chodź jedną łzę. Szczerze mówiąc wczułem się w klimat tej książki w jak żadnej innej. Przez ten czas, kiedy czytałem to arcydzieło czułem się lepiej, czułem jak narasta adrenalina, kiedy Maerad i Cadvan zostają zaatakowani przez Ogara burzy. Przechodziły mi ciarki na plecach, kiedy Maerad gra na piszczałce od Ardiny. Podoba mi się także ciągłość z jaką "Zagadka" łączy się z "Darem".

"Świat nie jest sprawiedliwy (...) I nic nie potrafi złagodzić owej niesprawiedliwości."

Wiele osób ma za minus to , że w książce jest tak dużo informacji. Wiemy co je Maerad, jak wygląda otaczające ją otoczenie, towarzyszymy jej przez cały czas jej misji. W akcji nie ma zbyt wielu przeskoków co ja odbieram jako wielki plus.
Bohaterowie i ich losy są czasem okrutne to zawsze mogą skończyć się dobrze lub źle.

Nie mogę pojąć dlaczego Maerad spotkało to, co spotkało. Nie wiem dlaczego i właśnie to mnie boli. Każdy, kto przeczytał pierwszą i drugą część tej serii powinien znać historię Maerad. Historia ta jest smutna, przepełniona smutkiem i rozpaczą.
Nasza Maerad ma szesnaście lat i jak dotąd przeżyła kilka lat niewoli, podróż do Norlochu, zdradę, rozpacz, straciła nadzieje, jej serce straciło miłość, straciła swój Dar, straciła kilku bliskich przyjaciół zabitych przez próżnych, przez istoty Króla Zimy, Arkana i jak mogło, by się wydawać przez nią samą. Nie miała rodziny do czasu odnalezienia Hema, który także miał niełatwe życie. Później musiała się z nim rozstać co także było bolesnym ciosem. Można, by tak wymieniać i wymieniać. Ja tak jak i pewnie wszyscy, którzy przeczytali historię Maerad współczuje jej.

Może, gdyby Polscy autorzy tworzyli takie perełki czytałbym więcej polskich książek.

"Trudno jest poznać siebie, ale póki tego nie zrobimy, nie dowiem się, czemu postępujemy, tak jak postępujemy."

Historia Maerad z Pellinoru jest urzekająca. Ja uważam, że książka została napisana specjalnie dla mnie. Przeczytajcie ją, jeśli się nie boicie. Bo historia Maerad jest wspaniała, ale jednocześnie straszna.

Jeszcze raz chce podziękować Alison Croggon.
Dziękuję!


Pozdrawiam Dawodi

Z całego serca chce podziękować pani Alison Croggon.
Stworzyła pani coś naprawdę wspaniałego, książkę, która pobudza emocje, którą pozbawia czytelnika poczucia czasu. Stworzyła pani arcydzieło, które przez cały czas, kiedy czytałem tę książkę wydawało mi się, że stworzyła ją pani właśnie dla mnie.
Dziękuję!


"A póki serce bije, nadzieja nie umiera."

Książka jest...