Ten zbiór opowiadań zrobił na mnie duże wrażenie, nie tylko dlatego, że został zainspirowany autobiograficznymi wydarzeniami i przeżyciami. Cała książka przesiąknięta jest smutkiem, poczuciem samotności i wyobcowania oraz cieniami wojennej przeszłości.

Mimo iż narratorką jest córka, na plan pierwszy wysuwa się postać matki, która jako jedyna z rodziny przeżyła Holokaust. Wojenne wspomnienia nie pozwalają o sobie zapomnieć i kładą się cieniem na codziennym życiu, każąc np. magazynować żywność z obawy przed głodem.
Matka rozpaczliwie pragnie odnaleźć chociaż jakiegoś dalekiego krewnego, by mieć - oprócz córki - kogoś bliskiego w Izraelu, do którego wyemigrowała po wojnie. Ci, którzy trafili tam przed 1939 rokiem, często nie pojmują jej lęków i ścigających demonów.

Samotność daje Helenie o sobie szczególnie znać podczas świąt religijnych. Niekiedy jej zabiegi są tak desperackie i absurdalne, że wprowadzają do utworów elementy humorystyczne. Autorka doskonale łączy te motywy z powagą i dramatyzmem opisywanych zdarzeń.

Opowiadania są krótkie, lecz treściwe. Autorka posługuje się prostym językiem, nie ma tu zbędnych czy rozbudowanych opisów, a jednak całość nie jest pozbawiona literackiego piękna; czasem jedno krótkie zdanie daje do myślenia więcej niż obszerny fragment w innym utworze.

Ten zbiór opowiadań zrobił na mnie duże wrażenie, nie tylko dlatego, że został zainspirowany autobiograficznymi wydarzeniami i przeżyciami. Cała książka przesiąknięta jest smutkiem, poczuciem samotności i wyobcowania oraz cieniami wojennej przeszłości.

Mimo iż narratorką jest córka, na plan pierwszy wysuwa się postać matki, która jako jedyna z rodziny przeżyła Holokaust....