Wow. Po prostu wow. Jestem zdumiony i zachwycony, a w tej samej chwili lekko na siebie zły. Zachwycony, bo ta książka jest mega, zły, bo zajęło mi całą masę czasu, żeby nie tyle przeczytać to arcydzieło literatury, ale nawet zabrać je z półki (przeleżało tam ponad dwa lata!!). To trochę wstyd, biorąc pod uwagę, że takie czynnności jak czytanie komiksów czy jedzenie pizzy to w porównaniu z kibicowaniem (fakt że Arsenalowi, tak jak autor nie jest tu ważny) nic nieznaczące hobby.

Nick Hornby przez ponad trzysta stron raczy czytelnika krótkimi historiami dotyczącymi kilkudziesięciu lat jego życia jako pasjonat piłki nożnej, a w szczególności londyńskiego Arsenalu. Cała książka wygląda trochę jak biografia, bo wokół piłki nożnej kręci się całe życie autora, wszystkie decyzje, wybory, znajomości, każdy najmniejszy szczegół jest podporządkowany kibicowaniu. A Hornby obiera sobie za główny cel udowodnienie, że nie ma w tym absolutnie nic niepokojącego; że "nic nie ma znaczenia poza piłką nożną".

Miota się we mnie tyle pozytywnych opinii i zachwytów nad wszystkim, co jest w tej książce, że aż nie wiem, co tak naprawdę napisać. Chciałbym pochwalić każdy najmniejszy szczegół - pisarski talent Hornby'ego, jego inteligentne poczucie humoru, wciągające jak na taką ilość przwidywalności (w końcu wyniki są powszechnie znane) opowieści - ale tak naprawdę nie wiem, co o nich powiedzieć. Bo - nieważne jak absurdalnie to zabrzmi - ta książka nie jest dla mnie tak do końca książką.

To bardziej jak zeznanie, jak historia przekazywana przez doświadczonego kibica temu młodemu, początkującemu, opowiadana w drodze na najważniejszy mecz sezonu. Jak kopalnia genialnych cytatów, które dokładnie, co do najmniejszego detalu opisują Twoje życie. Jak piłkarskie mądrości, które zawsze odczuwałeś, ale nigdy nie potrafiłeś ich nazwać. To futbolowa Biblia.

Szkoda tylko, że skupiająca się na tak odległych czasach (dla tych co nie czytali - BŁĄD! - lata 70. i 80.), kompletnie dla mnie nieznanych (jestem Kanonierem "dopiero" od dziewięciu lat). I choć Hornby robi wszystko, by dla czytelnika nazwiska, kluby i mecze z tamtych lat brzmiały jak najdokładniej, to z miłą chęcią przeczytałbym "Futbolową Gorączkę 2", skupiającą się na dokonaniach klubu z XXI wieku, nawiasem mówiąc niezwykle udanych.

Ale i tak to prawdopodobnie najlepsza książka, jaką czytałem w życiu. Jedna z tych, które zatrzymam przy sobie na zawsze, do której będę wracał, którą będę cytował i polecał każdej spotkanej na ulicy osobie. Nawet jeśli na słowa "piłka nożna" reagujecie z obrzydzeniem, powinniście po nią sięgnąć. Być może coś w Was zmieni, być może zachęci do kibicowania najlepszej drużynie tej galaktyki, a może w przeciwieństwie do mnie po prostu zachwyci Was nietuzinkowy talent autora i jego niezwykle udany twór literacki.

Wow. Po prostu wow. Jestem zdumiony i zachwycony, a w tej samej chwili lekko na siebie zły. Zachwycony, bo ta książka jest mega, zły, bo zajęło mi całą masę czasu, żeby nie tyle przeczytać to arcydzieło literatury, ale nawet zabrać je z półki (przeleżało tam ponad dwa lata!!). To trochę wstyd, biorąc pod uwagę, że takie czynnności jak czytanie komiksów czy jedzenie pizzy to...