W ostatecznym rozrachunku książkę czyta się dobrze. Początek mamy wciągający, czyta się „jednym tchem”. Potem autor stosuje technikę – znamy już odpowiedź i patrzymy jak główni bohaterowie, czy głównie Pia Grazgani, oraz bardziej przeszkadzający jej w dochodzeniu do prawdy niż pomagający w jej ujawnieniu i przez to trochę denerwujący George Watson, powoli do niej docierają. Bo my tą prawdę już znamy. I przez to trochę się zaczynamy nudzić. W tle gdzieś albańska mafia. Końcówka na szczęście znowu przyśpiesza, bo w pewnym momencie miałam ochotę zasnąć. Ale postacie dobrze zbudowane – zarówno naukowców dr Rothmanna i dr Yamamoto oraz Pia Grazgani, jak i postacie bardziej drugoplanowe.
A sam tytuł „Polisa śmierci” i wielcy finansiści, którzy za tym stoją i wokół których niby zbudowana jest ta książka? We mnie nie wywołują większych emocji – są tak samo płytcy jak ich motywy.
Podsumować można tak – początek bardzo dobry, rozwinięcie – średnie, końcówka – dobra.
Mimo to będę czytać kolejne części. Zobaczymy.

W ostatecznym rozrachunku książkę czyta się dobrze. Początek mamy wciągający, czyta się „jednym tchem”. Potem autor stosuje technikę – znamy już odpowiedź i patrzymy jak główni bohaterowie, czy głównie Pia Grazgani, oraz bardziej przeszkadzający jej w dochodzeniu do prawdy niż pomagający w jej ujawnieniu i przez to trochę denerwujący George Watson, powoli do niej docierają....