Jedna osoba zapytała mnie, o to czy podobało mi się "Ferdydurke" i uświadomiłam sobie właśnie, że nie wiem. Nie mam pojęcia, jak ocenić tę książkę! Nie mam zielonego pojęcia! Czasami miałam dość, chciałam odłożyć ją na półkę i nigdy do niej nie wracać, ale gdy decydowałam się dać kolejną szansę byłam zachwycona! Kiwałam głową na różne stwierdzenia autora i myślałam: "Tak właśnie jest! Gombrowicz to geniusz!", by potem znów się nudzić i nabierać ochoty dać sobie spokój z tą pozycją. Mimo wszystkich zawiłości i wielu niezrozumiałych dla mnie rzeczy stwierdzam, że warto było przeczytać książkę do końca chociażby dla momentów potakiwania i odkrywania tego, co przed nami zauważył baczny obserwator, jakim bez wątpienia musiał być Gombrowicz, a już zbliżając się do końca tej lektury złapałam się za głowę i nie wiedziałam, czy śmiać się czy płakać, kiedy Józio uznał, że Zosia zakochała się w nim, bo poczuła się w końcu kochana! O zgrozo! Kto z nas nie wmówił sobie, że jest w kimś bezgranicznie zakochany, tylko dlatego, że schlebiało nam to, że ktoś jest nami zainteresowany? Ile różnych pułapek szykuje na nas życie i nasz własny umysł? A no wiele, ale Gombrowicz wyciąga do nas pomocną dłoń i część z nich nam ukazuje, od nas zależy, ile nauczymy się z tej książki.

Jedna osoba zapytała mnie, o to czy podobało mi się "Ferdydurke" i uświadomiłam sobie właśnie, że nie wiem. Nie mam pojęcia, jak ocenić tę książkę! Nie mam zielonego pojęcia! Czasami miałam dość, chciałam odłożyć ją na półkę i nigdy do niej nie wracać, ale gdy decydowałam się dać kolejną szansę byłam zachwycona! Kiwałam głową na różne stwierdzenia autora i myślałam:...