Książka zaintrygowała mnie okrutnie, gdy przeczytałam w prologu do książki takie oto słowa:
"...perwersyjna i pokrętna historia, utkana tak błyskotliwie, że wplątuje czytelnika w sieć zła, zanim on to sobie uświadomi"
"Genialna koncepcja kiełkująca w umyśle Alberta Mariniego zawocowała powieścią, którą macie w rękach. Jest obszerniejsza niż scenariusz i nakręcony na jego podstawie film, wzboagaca go, tworzy nowe niuanse i subtelne wątki".
Tak zachęcona pomyślałam sobie, że książka ta musi być fenomenalna. Z takim nastawieniem zaczęłam ją czytać.
Trzeba by zacząć od tego, że opis na okładce zdradza praktycznie połowę książki, bo dopiero po połowie zaczynają się dziać jakieś nowe rzeczy. To moim zdaniem trochę za dużo. Opis powinien zaciekawić ale nie streścić kawał powieści. Do tego nieudolność tego niby psychopaty bywa śmieszna i groteskowa... Kiedy on sam zatruwa się swoim własnym chloroformem... Ta scena ze skalpelem i narzeczonym Clary - też słabe. No i co najważniejsze... rzekomy psychopata boi się czy też denerwuje kiedy ma kogoś zranić bądź zabić. Tymczasem jednym z typowych objawów psychopatii jest brak uczuć/emocji. Nie wydaje mi się możliwe, żeby osoba tego typu zachowywała się tak jak ten bohater. Może jest socjopatą albo kimś w inny sposób dysfunkcyjnym, ale do psychopaty mu daleko moim zdaniem.

Książka zaintrygowała mnie okrutnie, gdy przeczytałam w prologu do książki takie oto słowa:
"...perwersyjna i pokrętna historia, utkana tak błyskotliwie, że wplątuje czytelnika w sieć zła, zanim on to sobie uświadomi"
"Genialna koncepcja kiełkująca w umyśle Alberta Mariniego zawocowała powieścią, którą macie w rękach. Jest obszerniejsza niż scenariusz i nakręcony na jego...