Wiele myśli pełnokrwistych, albo zgodnie z krajobrazem Peake'a, o konsystencji ducha, przelewało się przez moją głowę kiedy skończyłam czytać ostatni dostępny tom o Groanach. Jedna, zdaje się najzwięźlej podsumowywać moje zrozumienie tomu, w którym Tytus dojrzewa- to co było nieznośnym aż do mdłości, wciąż powtarzającym się absurdem w domu rodzinnym kiedy byliśmy dziećmi, może stać się śmiertelnym niebezpieczeństwem poza nim, kiedy staniemy się dorośli. Jest to oczywiście straszliwe spłaszczenie całego splendoru piękna i cierpienia jakie bije z tej powieści, tak jak i z wszystkich innych tego autora. Bardzo mnie dziwi, a także jako zakochanej w Peake'u- nawet boli, że wiele osób pisze o ostatnim tomie trylogii Gormenghast jako nieudanym, powstałym w umyśle przeciążonym chorobą i nie w pełni sił. Wydaje mi się to straszliwym przeoczeniem budowanej skrupulatnie przez ponad tysiąc strom poprzednich dwóch tomiszczy intencji- aby świat widziany spoza Gormenghast wydawał się nam całkowicie nielogiczny, pozbawiony zasad i sensu oraz, że wykorzenienie nieuchronnie prowadzi do szaleństwa jeśli nie znajdziemy dobrego gruntu w samym sobie.
Wybaczcie mi uroczysty ton ale ja po prostu szaleję za tą trylogią!

Wiele myśli pełnokrwistych, albo zgodnie z krajobrazem Peake'a, o konsystencji ducha, przelewało się przez moją głowę kiedy skończyłam czytać ostatni dostępny tom o Groanach. Jedna, zdaje się najzwięźlej podsumowywać moje zrozumienie tomu, w którym Tytus dojrzewa- to co było nieznośnym aż do mdłości, wciąż powtarzającym się absurdem w domu rodzinnym kiedy byliśmy dziećmi,...