Po wielu rozczarowaniach związanych ze skandynawskimi kryminałami trafiłam wreszcie na perełkę. Debiut Carin Gerhardsen to dobrze napisany kryminał, który (w końcu!) wyłamuje się ze stereotypowych i tak bardzo ówcześnie popularnych wzorców.
Ale zacznijmy od początku. Po pierwsze: prowadzący śledztwo. Nareszcie detektyw prowadzący sprawę nie jest złamanym życiem rozwodnikiem, tylko zwykłym mężem i ojcem. To oczywiście komplikuje nieco relacje praca-dom i w książce doskonale to widać, ale jest to moim zdaniem dodatkowym atutem książki. Poza tym w książce poza nim występują również inne osoby z zespołu śledczego, które poznajemy bliżej. Nie jest więc to teatr jednego aktora. I bardzo się to chwali. Co prawda drugoplanowy wątek dotyczący policjantki Petry Westman wydał mi się cokolwiek naciągany, tym niemniej cieszę się, że w ogóle był.
Po drugie: konstrukcja książki. W powieści przeplatane są rozdziały dotyczące toczącego się śledztwa z rozdziałami będącymi niejako rozważaniami mordercy, a także przemyśleniami niejakiego Thomasa Karlssona.Niemal od samego początku wydaje się, że mordercą jest właśnie ten niepozorny człowiek. Wszystko zresztą na to wskazuje. Tym bardziej zakończenie jest zaskakujące.
Po trzecie: konstrukcja psychologiczna. Niektórych może to zrazić, te rozważania o czasach przeszłych, o krzywdach niezawinionych. Jednak prawdą jest to, że wszystkie wydarzenia, które przeżyliśmy w dzieciństwie odcisnęły na nas w jakimś stopniu swoje piętno. Jedne mocniej, inne słabiej, z wielu pewnie nawet nie zdajemy sobie sprawy. A niektóre z tych przeżyć mogą stać się podstawą do późniejszych zbrodni.

Książka napisana jest przyjemnym językiem, czyta się ją szybko i swobodnie. I rzeczywiście, jak w opisie, pod koniec książki czytelnik pragnie tylko jednego: żeby ta opowieść się nie kończyła. Mnie w każdym razie zainteresowała i wielcem ciekawa, jak dalej potoczą się losy Conny'ego Sjoberga i spółki ;)

Po wielu rozczarowaniach związanych ze skandynawskimi kryminałami trafiłam wreszcie na perełkę. Debiut Carin Gerhardsen to dobrze napisany kryminał, który (w końcu!) wyłamuje się ze stereotypowych i tak bardzo ówcześnie popularnych wzorców.
Ale zacznijmy od początku. Po pierwsze: prowadzący śledztwo. Nareszcie detektyw prowadzący sprawę nie jest złamanym życiem...