Gesicht zaczyna sobie przypominać i ja myślę, że chyba ten braciszek zabił mu syna. Co prawda, nie wiem, czy gościu miał syna, ale po tych urywkach tak myślę - uzasadnone, nie? Co dziwne, rozumiem pobudki Heraklesa, choć bliżej mi do stanowiska Epsilona.

Gesicht zaczyna sobie przypominać i ja myślę, że chyba ten braciszek zabił mu syna. Co prawda, nie wiem, czy gościu miał syna, ale po tych urywkach tak myślę - uzasadnone, nie? Co dziwne, rozumiem pobudki Heraklesa, choć bliżej mi do stanowiska Epsilona.

Opinia zbiorcza tomy 2-8

Pierwszy tom bardzo mi sie podobal, ale kolejne moj entuzjazm mocno ograniczyly.
Liczylem na wiecej pytan o transhumanizm, na obraz spoleczenstwa, w ktorym roboty sa integralna (ale czesto jeszcze dyskryminowana) czescia oraz na kryminalne sledztwo ukazujace jakas duza intryge.

A niestety calosc dryfowala mocno w jakies dziwne rejony postwojenne (z odniesieniem do Iraku),w malo rozsadne zachowania bohaterow, w "epickie" walki, ktorych praktycznie nie widac, a sledztwo to wlasciwie jezdzenie i gadanie z kolejnymi "waznymi" postaciami... Sa fajne okruchy, sa ciekawi bohaterowie i niebanalne pytania, ktore komiks stawia, sa wzruszajace sceny.

Ale nie tego sie spodziewalem i jednak dla mnie to rozczarowanie. Ciekawy komiks, ale do kolekcji jednak nie trafi.

Opinia zbiorcza tomy 2-8

Pierwszy tom bardzo mi sie podobal, ale kolejne moj entuzjazm mocno ograniczyly.
Liczylem na wiecej pytan o transhumanizm, na obraz spoleczenstwa, w ktorym roboty sa integralna (ale czesto jeszcze dyskryminowana) czescia oraz na kryminalne sledztwo ukazujace jakas duza intryge.

A niestety calosc dryfowala mocno w jakies dziwne rejony postwojenne...

Detektyw Gesicht stara się cały czas kontynuować swoje śledztwo dotyczące zabójstw robotów. Musi się on również zająć ochroną Adolfa Haasa i jego rodziny. Byli współpracownicy ochranianego mężczyzny stwierdzili, że nie jest on już potrzebny i zaraża on całej organizacji. Śmierć czyha więc nie tylko na niego, ale również na jego bliskich. Gesicht musi sobie poradzić nie tylko z potencjalnym niebezpieczeństwem, ale również z poważnym osobistym kryzysem. Głęboko zakopane i częściowo usunięte wspomnienia, zaczynają wypływać na światło dzienne, ujawniać szokującą i przerażającą prawdę z przeszłości. Nie zabraknie tutaj również dalszego rozwinięcie głównego wątku, w którym to Herkules zmierzy się z tytułowym Pluto. W tym samym czasie Uran, profesor Ochanomizu i profesor Tenma zmagają się z konsekwencjami tego, co stało się z Atomem.

Każda kolejna część serii wydaje się coraz lepsza. W recenzowanym tomie możemy znaleźć dosłownie wszystko. Jest widowiskowa akcja, zaskakujące zwroty fabularne, wyraziste emocje, treści wywołujące u czytelnika chwilę głębszej refleksji, świetnie nakreśleni bohaterowie i złożone relacje pomiędzy nimi na elementach dramatu psychologicznego kończąc. Historia od samego początku trzyma mocno w napięciu i wszystko wskazuje na to, że będzie tak aż do ostatniej strony ostatniego tomiku.

Cała recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-mangi-pluto-5/

Detektyw Gesicht stara się cały czas kontynuować swoje śledztwo dotyczące zabójstw robotów. Musi się on również zająć ochroną Adolfa Haasa i jego rodziny. Byli współpracownicy ochranianego mężczyzny stwierdzili, że nie jest on już potrzebny i zaraża on całej organizacji. Śmierć czyha więc nie tylko na niego, ale również na jego bliskich. Gesicht musi sobie poradzić nie...

W tym tomie poznajemy głębiej historię Atoma, jesteśmy świadkami spotkania policyjnego robota z upadłym władcą Państwa Perskiego oraz po raz kolejny śledzimy niezwykły instynkt Uran. Na każdym kroku pojawiają się drobne wskazówki, które coraz bardziej przybliżają nas do prawdy ;) Bardzo ciekawy również artykuł krytyka Tomohiko Murakamiego ,,Dlaczego ,,Największy robot na Ziemi"?".

W tym tomie poznajemy głębiej historię Atoma, jesteśmy świadkami spotkania policyjnego robota z upadłym władcą Państwa Perskiego oraz po raz kolejny śledzimy niezwykły instynkt Uran. Na każdym kroku pojawiają się drobne wskazówki, które coraz bardziej przybliżają nas do prawdy ;) Bardzo ciekawy również artykuł krytyka Tomohiko Murakamiego ,,Dlaczego ,,Największy robot na...

BEZ CHWILI WYTCHNIENIA

Akcja „Pluto” nie zwalnia. Chociaż na część pytań znamy już odpowiedź, a przynajmniej tak nam się wydaje, bo jak pokazują kolejne tomy wszystko zależy od tego, jak na nie spojrzymy, fabuła nie przestaje intrygować. Całość jak zwykle wciąga, dostarcza porcji epickich scen walk i skłaniających do myślenia wątków, a wszystko to w znakomitym opracowaniu graficznym.

Robot Gesicht zajmuje się ochroną człowieka, który chciał go zniszczyć – członka sekty ludzi nienawidzących maszyn. Przybywają do kryjówki, jednak dawni współtowarzysze mężczyzny docierają i tutaj, by go zabić. Czy Gesicht zdoła mu pomóc? Kiedyś zabił jego brata, pytaniem pozostaje co nim wtedy kierowało i czy będzie to miało wpływ na obecną sytuację? Jednocześnie robot zostaje zaangażowany do kolejnego śledztwa, tym razem w sprawie porwań dzieci-robotów.
Tymczasem Herakles szykuje się do starcia z ‘mordującym’ najpotężniejsze roboty na świecie Pluto. Jako zawodowy specjalista od pojedynków, władający niesamowitą mocą, wierzy, że jest w stanie stawić czoła temu przeciwnikowi. Towarzyszy mu pokojowo nastawiony Epsilon, ale jego rola ma ograniczyć się tylko do obserwowania i zbierania danych. Czy uda się w końcu dowiedzieć czegoś więcej o wrogu? Jakie tajemnice ukrywa zdetronizowany król Dariusz XIV? I czy pojawienie się profesora Tenmy da nadzieję na zmianę sytuacji?

Niby „Pluto” to taka prosta manga o androidach. Futurystyczny thriller, w którym ktoś ‘morduje’ roboty, mocno skupiony przy tym na akcji i walkach, na dodatek oparty na innym, legendarnym już komiksie i równie mocno czerpiący z kolejnej porcji dzieł. A jednak jest w nim coś takiego, co nie pozwala nawet na chwilę się oderwać. Co fascynuje, urzeka, wciąga i porywa. Jakaś magia, ale też i wzorcowe wykonanie. Urasawa wybiera to, co w pierwowzorach najlepsze, przepuszcza to przez filtr własnej wrażliwości artystycznej i tworzy coś niesamowitego.

Największą siłą „Pluto” jest jednak nie sama fabuła, choć zagadka zdecydowanie należy do wielkich plusów mangi, a emocje, jakie wyzwala seria i ciekawe kwestie moralne, jakie porusza. Czy są odkrywczo ukazane? Nie, na tym polu już chyba wszystko powiedzieli klasycy, jak Asimov czy Dick, a jednak ciekawie. W sposób wcale niebanalny i skłaniający do myślenia.

I jest jeszcze ta znakomita szata graficzna. Z jednej strony prosta, z drugiej bardzo realistyczna, mroczna przy tym, ale i piękna. Miękka i surowa, w zależności od potrzeb, i bardzo, bardzo dynamiczna. Ogląda się z to z dużą przyjemnością, z jeszcze większą czyta. Jeśli lubicie dobre komiksy, gdzie akcja łączy się z czymś głębszym, a całość doskonale ze sobą współgra i nie rozczarowuje, polecam gorąco niniejszy tytuł.

Recenzja opublikowana na moim blogu: http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/11/14/pluto-5-osamu-tezuka-naoki-urasawa/

BEZ CHWILI WYTCHNIENIA

Akcja „Pluto” nie zwalnia. Chociaż na część pytań znamy już odpowiedź, a przynajmniej tak nam się wydaje, bo jak pokazują kolejne tomy wszystko zależy od tego, jak na nie spojrzymy, fabuła nie przestaje intrygować. Całość jak zwykle wciąga, dostarcza porcji epickich scen walk i skłaniających do myślenia wątków, a wszystko to w znakomitym opracowaniu...

Łał, zaczyn się robić kosmos. Czyli takie filozoficzne wywody, że ciężko mi się oderwać.

Łał, zaczyn się robić kosmos. Czyli takie filozoficzne wywody, że ciężko mi się oderwać.