Drugą część przeczytałam, a nie przesłuchałam i na samym początku chciałabym napisać kilka uwag na temat stylu Virginii Andrews, którego nie odczułam tak bardzo przy "Kwiatach na poddaszu", ponieważ Kamilla Baar przeobraziła go swoim głosem, jak się okazuje, na lepsze. Wcześniej wydawało mi się, że książka jest napisana bardziej elegancko, okazało się że styl autorki jest prosty i bardzo bezpośredni, chwilami aż za bardzo. Niestety, Virginia to nie pisarka pisząca na takim poziomie jak sądziłam wcześniej, ale, ale, to wcale nie znaczy, że książka jest zła, wręcz przeciwnie, dawno nic tak mocno mnie nie wciągnęło jak "Płatki na wietrze"! Choć historia nie wydawała mi się tak ładna jak część pierwsza, to zafascynowała mnie chyba jeszcze mocniej.

Druga część sagi Andrews jest zupełnie odmienna od poprzedniczki. Na rodzeństwo Dollangangerów w "Kwiatach na poddaszu" patrzymy ze współczuciem, historia tych niewinnych dzieci uwięzionych przez najbliższą rodzinę bulwersuje i żąda zadośćuczynienia, kary dla oprawców. I do tego dąży część druga, lecz niestety, jak to czasem bywa w opowieściach o zemście, tak stało się i tutaj: była ofiara w pewnym momencie zaczyna nazbyt przypominać swoich dręczycieli, tak, że zamiast cieszyć się sprawiedliwością, zaczynamy ubolewać nad upragnioną niegdyś karą.

"Płatki na wietrze" to opowieść o dorosłych, którzy próbują żyć z krzywdą jaka spotkała ich w dzieciństwie, a jako że narratorką jest Cathy, książka jest oparta w dużej mierze na perypetiach miłosnych tej bohaterki. Spojrzenie na Cathy jest zupełnie inne niż w części 1. Tam oglądaliśmy ją jako niesamowitą starszą siostrę, która opiekuje się młodszymi Corym i Corrie, jako zbuntowaną, zbyt wcześnie dojrzałą nastolatkę, która zrobi wszystko by uwolnić rodzeństwo. Cathy z części drugiej, pozbawiona konieczności odgrywania matki koncentruje się na sobie i swoich pragnieniach. To wciąż dziewczynka, tyle że bardziej rozkapryszona, dziewczynka która pragnie być kobietą podziwianą i rozpieszczaną. Cathy, dążąca do sławy baletnica, lgnie całą sobą do miłości, czasem nie potrafi jej rozpoznać, ale mimo to nie przestaje uwodzić kolejnych mężczyzn, wciąż szukając uznania i romantycznych przeżyć. Miłość jest ukazana trochę inaczej niż zwykle w podobnych powieściach. Nie jest ona czysta i bezinteresowna, nie jest jedyna, na wieczność, zmieniająca rzeczywistość i dotkniętych nią ludzi; miłość w "Płatkach na wietrze" nieraz jest brutalna, zazdrosna, zawsze związana z pożądaniem, ale przy tym wciąż sprawia wrażenie romantycznej.
Wracając do Cathy, jest to bohaterka, którą w tej części trudno polubić. Choć przeżyła tyle krzywd, trudno współczuć tej próżnej istocie, która zapomina o uczuciach innych. Chwilami Cathy przypominała mi złą królową ze Śnieżki, która codziennie rozmawia ze swoim lusterkiem; chwilami dostrzegałam w niej podobieństwo do jednej z najbardziej podłych bohaterek literackich - Cathy Ames. Lecz co z tego, że niesympatyczna, co z tego, że jej losy raz przypominały bajkę, raz były zbyt dramatyczne, zupełnie nieprawdopodobne, prawie jak wyciągnięte z telenoweli, Cathy to fascynująca osoba, jak i cała ta historia. Możliwe, że autorka nieco przesadziła z ilością zastosowanych chwytów, bo czego tutaj nie było? Jeśli jakiś bohater przeszkadzał, autorka nie miała problemów z jego uśmierceniem. Tak, książka jest kompletnie nierzeczywista, ale znajduje się w niej też coś co zniewala, coś co mimo nieprawdopodobieństwa porusza i dostarcza emocji. Ta książka jest po prostu szalona.

Czy polecam? Oczywiście! Może nie określę tej powieści jako pięknej, jak to miałam ochotę zrobić przy części pierwszej, ale nie mogę zaprzeczyć, że czyta się ją świetnie, błyskawicznie i interesująco Polecam jeszcze raz ;)

Drugą część przeczytałam, a nie przesłuchałam i na samym początku chciałabym napisać kilka uwag na temat stylu Virginii Andrews, którego nie odczułam tak bardzo przy "Kwiatach na poddaszu", ponieważ Kamilla Baar przeobraziła go swoim głosem, jak się okazuje, na lepsze. Wcześniej wydawało mi się, że książka jest napisana bardziej elegancko, okazało się że styl autorki jest...