Muszę przyznać, że bardzo długo odkładałem lekturę Fulgrima. Pierwszym powodem była niechęć przed wejściem w kolejną nudną 600 stronową książkę bez ładu i składu w fabule. Ciężko mi było sobie wyobrazić jak autorowi uda się przedstawić w miarę logicznie upadek legionu, którego głównym celem było dążenie do ideału, za jakiego uważali imperatora wiedząc, że niestety autorów uniwersum Warhammera nie zawsze można nazwać wybitnymi. Drugim powodem było to, że bardzo zawiodłem się na poprzedniej części „Ucieczce Eisensteina”. Dla osoby takiej jak ja, która nie jest fanatycznie oddana uniwersum a jedynie sympatyzuje z nim historię zawartą w poprzednim tomie można było streścić w paru słowach. Książka niezmiernie się dłużyła i wiele historii w niej zawartych było zbędnych. Chociaż gdy podzieliłem się swoją opinią z kolegą, który jest wielkim fanem komisarza Garro godzinami próbował mi udowodnić, jaka ta część była wspaniała w porównaniu z innymi. Bezskutecznie. No, ale nie ma, co za bardzo odbiegać od tematu i powróćmy do Fulgrima. Książka okazała się strzałem w dziesiątkę. W pełni kupuję pomysł, w jaki sposób najbardziej miłujący ojca imperatora prymarcha odrzucił swoje ideały i stał się oddanym sługą chaosu. Autor doskonale obmyślił w szczegółach intrygę upadku legionu synów imperatora tak jak by to zrobili sami bogowie Chaosu. Zepsucie legionu przekazane jest subtelnie i z wyrafinowaniem nie pomijając najdrobniejszych szczegółów oraz bez rażących błędów logicznych czy przedstawiania pewnych spraw na zasadzie stało się, bo stało bez argumentowania wydarzeń jakimiś konkretnymi faktami. Fulgrima od początku do końca czyta się z przyjemnością i zaciekawieniem nawet, jeżeli z grubsza zna się początek i zakończenie jego historii. Jedynie ostatnie rozdziały książki mogą być nieco nudne, ponieważ w pewien sposób opisują wydarzenia, które właściwie nie wymagają aż tak wielu opisów i nie wnoszą nic do książki, chociaż na szczęście zajmują one niewielką jej objętość. Oczywiście podejrzewam, że bez nich zakończenie książki nie było by tak dobre jak jest. Podsumowując Fulgrim jest jedną z najlepszych książek z uniwersum Warhammera 40k, jaką miałem do tej pory przyjemność czytać.

Muszę przyznać, że bardzo długo odkładałem lekturę Fulgrima. Pierwszym powodem była niechęć przed wejściem w kolejną nudną 600 stronową książkę bez ładu i składu w fabule. Ciężko mi było sobie wyobrazić jak autorowi uda się przedstawić w miarę logicznie upadek legionu, którego głównym celem było dążenie do ideału, za jakiego uważali imperatora wiedząc, że niestety autorów...