Książkę zaczęłam czytać w drodze powrotnej do domu - czyli praktycznie od razu po jej odebraniu:) Po poranku pełnym stresów i szukania pracy nie dość, że byłam na czytelniczym głodzie, to jeszcze musiałam uspokoić nieco swoje nerwy przed moją dzisiejszą rozmową kwalifikacyjną - zatem relaks nad książką był bardzo wskazany. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że zacznę czytać czytać tą niepozorną powieść jadąc autobusem i skończę swoją lekturę wśród oparów kawy jeszcze tego samego dnia wieczorem. Jedną z pierwszych rzeczy, które rzuciły mi się w oczy jest to jak napisana została ta książka. Rozdziały są bardzo krótkie i napisane w taki sposób, że można zachować czujność poruszając się środkami komunikacji miejskiej nie tracąc przy tym wątku i mieć przyjemność z czytania. A to nie jest takie łatwe do osiągnięcia - przynajmniej moim zdaniem, a szczególnie w przypadku zderzenia powieści z tak wybrednym czytelnikiem jak ja.
Sama książka zauroczyła mnie swoją prostotą, chociaż na początku pomyślałam sobie, że to kolejna podobna do innych historia o biedzie i kolorowaniu swojej szarej rzeczywistości. Jednak z tej prostoty zaczął wyłaniać się obraz małej dziewczynki, która musiała szybko dojrzeć i udźwignąć ciężar dorosłości. Siła głównej bohaterki i dająca się wyczuć u niej niewinność dziecka spowodowały, że zbeształam samą siebie. W końcu ja nie muszę martwić się o to czy jutro będę jeszcze miała dach nad głową i jak przetrwać kolejny dzień. Moim jedynym zmartwieniem na dzień wczorajszy było to jak dobrze wypaść na dzisiejszej rozmowie kwalifikacyjnej i tak na prawdę nic więcej. Tak sobie myślę, że dobrze, iż są takie książki jak ta, bo pozwalają sobie uświadomić, że nie mamy tak ciężkiego życia jakie moglibyśmy mieć. Książkę zapewne "wytargają" ode mnie moje współlokatorki z hostelu, bo nie umknęło ich uwadze, że większość popołudnia przesiedziałam z nosem w książce i kubkiem kawy w ręku co chwile zakreślając ołówkiem jakiś interesujący mnie fragment. To dobrze - przynajmniej może nabędą jakiś dobry nawyk ode mnie;). A ja mam nadzieję, że w moje ręce jeszcze trafi coś autorstwa H. R. Leteliera.

Książkę zaczęłam czytać w drodze powrotnej do domu - czyli praktycznie od razu po jej odebraniu:) Po poranku pełnym stresów i szukania pracy nie dość, że byłam na czytelniczym głodzie, to jeszcze musiałam uspokoić nieco swoje nerwy przed moją dzisiejszą rozmową kwalifikacyjną - zatem relaks nad książką był bardzo wskazany. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że zacznę...