„Siedział tak bardzo długo, aż na wschodzie zaczęło szarzeć i podniosło się prawdziwe, dane przez Boga słońce, i znów wstało dla wszystkich bez różnicy.” Biorąc do ręki „Przeprawę” miałam nadzieję na spotkanie z John’em Grady Cole’em, ale tym razem w wędrówce przez Pogranicze towarzyszyłam Billy’emu Parham’owi. Niestety, nie poczułam do niego sympatii. I choć McCarthy znów wysyła swojego bohatera w drogę, dzięki której ma dojrzeć, poznać prawdę o sobie i o świecie, to choć nie obdarza go złym charakterem, nie wyposaża go również w szlachetność, która cechowała John’a.

W moim odczuciu Billy jest doskonale niejaki, a podejmowanego przez niego decyzje są krótkowzroczne i opierające się na założeniu „jakoś to będzie”. Tylko, że tym razem wszystko od początku idzie źle. Od historii z wilczycą, przez chęć odzyskania skradzionych koni, po próbę sprowadzenia brata do domu – wszystkie działania Billy’ego są dobrymi chęciami, którymi chłopak brukuje już nie drogę, ale szeroką autostradę do piekła. Wszystkie jego wysiłki obracają się jeśli nie przeciwko niemu, to w nic nie warty pył. Pod tym względem „Przeprawa” jest cholernie pesymistyczną powieścią, bo najlepsze intencje bohatera za każdym razem ulegają wypaczeniu, jakby los Billy’ego przebiegał przez gabinet krzywych luster, które mają moc urealniania pokazywanych przez nie obrazów.

Mam wrażenie, że „Przeprawa” jest swojego rodzaju przypowieścią o pielgrzymie, który wyrusza na szlak bez sprecyzowanego celu wędrówki. Spotykani przez niego ludzie udzielają mu pomocy i obdarowują opowieściami, które zamiast wyjaśniać zawiłe kwestie, stawiają przed bohaterem coraz więcej pytań o prawdę, sprawiedliwość, Boga , sens życia. Jeśli jest w nich jakiś morał, to bardzo nieuchwytny, jakby rozmyty i sprowadzający się do stwierdzenie, że prawdą jest to, co większość za prawdę uzna i nie ma innego sensu życia poza drogą, którą człowiek musi przejść pod słońcem danym od Boga wszystkim.

Jakąż nieludzką ziemią jest Meksyk w tej części trylogii McCarthy’ego! To już nie jest surowy kraj z „Rączych koni”, to bezduszna kraina o przetrąconym kręgosłupie, z której rewolucja wytoczyła krew i obdarła ludzi z nadziei, pozwalając mętom i szumowinom wypłynąć na wierzch społeczeństwa. Każde wkroczenie Billy’ego na meksykańską ziemię jest preludium do kolejnego nieszczęścia i cierpienia. Jakby chłopak wnosił opłatę celną w postaci coraz cięższego obola samotności. Ale przecież tam też spotyka ludzi, którzy udzielają mu bezinteresownej pomocy, dają schronienie, dzielą się posiłkiem i nie chcą nic w zamian.

Choć „Przeprawa” to raczej portret męskiego postrzegania świata, zaskakująco dużo kobiet się w niej pojawia. Nie wychodzą może na pierwszy plan, oprócz jednej dziewczyny nie wpływają znacząco na rozwój wydarzeń, ale to one podają strudzonemu posiłek, opatrują rany i modlą się żarliwie. One też prowokują mężczyzn do działania i trwają przy nich wiernie, gdy wokół pozostają same zgliszcza. I choć część mężczyzn uważa, że „kobiety to tylko rzeczy na dwóch nogach” i „kiedy zaczynają krwawić to znak, że można je rżnąć”, to w jakiś sposób pisarz pokazuje, że dzięki ich spracowanym dłoniom złożonym do modlitwy jakoś ten świat trwa w jednym kawałku.

Wraz z „Rączymi końmi” ochoczo wbiegłam w świat McCarthy’ego, „Przeprawa” dała mi odczuć trud wędrówki…i teraz trochę boję się „Sodomy i Gomory” – obym nie skończyła przy niej jak żona Lota. Jednak niezwykle poetycki styl pisarza, pełen niedomówień i poruszających opisów hipnotyzuje i sprawia, że nie można o nim zapomnieć i w końcu trzeba sięgnąć po kolejną jego powieść.

„Siedział tak bardzo długo, aż na wschodzie zaczęło szarzeć i podniosło się prawdziwe, dane przez Boga słońce, i znów wstało dla wszystkich bez różnicy.” Biorąc do ręki „Przeprawę” miałam nadzieję na spotkanie z John’em Grady Cole’em, ale tym razem w wędrówce przez Pogranicze towarzyszyłam Billy’emu Parham’owi. Niestety, nie poczułam do niego sympatii. I choć McCarthy znów...