Książkę przeczytałem od początku do końca. Dla porządku.
Toksyczni ludzie istnieją i trzeba się bronić przed ich wpływem, to prawda. To chyba jedyna prawda tej książki. Zawiera ona (książka) zbyt dużo stereotypów i poprawności politycznej - dla mnie irytujące, miejscami wręcz infantylne i nieprawdziwe.
A już rozbawiło mnie do łez i jednocześnie zirytowało do żółci stwierdzenie, że wszyscy jesteśmy tacy sami i mamy te same potrzeby. Tu poprawność polityczna poszła więc krok dalej, aż do absurdu. Już nie jesteśmy równi, ale TACY SAMI. Durniejszego wywodu dawno nie czytałem. Moje potrzeby są zupełnie odmienne od Kuby Rozpruwacza i zupełnie nie przypominam Stalina, nie czuję się z nikim równy. Zresztą to, że nie jesteśmy równi, ani tym bardziej „tacy sami” stanowi o niezwykłości i atrakcyjności życia, spotykamy ludzi, którzy obdarzają nas wielką mądrością, wspaniałą sztuką na poziomie dla nas niedostępnym, jak też możemy dzielić się tym, co mamy i tworzymy: z ludźmi, którzy nie mają akurat tego, czym przyroda obdarzyła nas. Dzięki temu jesteśmy potrzebni i ludzie nam są potrzebni, dzięki temu kochamy i możemy być kochani. Stwierdzenie o równości uwłacza człowieczeństwu, a stwierdzenie o "takosamości" wszystkich ludzi uwłacza ponadto temu, co takie debilizmy wypowiada.
Opinia Katriny gdzieś powyżej wyczerpuje moją ocenę i niewiele można dodać ponadto. Studium psychologiczne i pragmatyka działań zapobiegawczo - naprawczych autorki ma w sobie głębię kałuży na chodniku.

Książkę przeczytałem od początku do końca. Dla porządku.
Toksyczni ludzie istnieją i trzeba się bronić przed ich wpływem, to prawda. To chyba jedyna prawda tej książki. Zawiera ona (książka) zbyt dużo stereotypów i poprawności politycznej - dla mnie irytujące, miejscami wręcz infantylne i nieprawdziwe.
A już rozbawiło mnie do łez i jednocześnie zirytowało do żółci...