Jest w tej powieści, w istocie pięknej i prawdziwej, coś irytującego.
Rozwój i duchowa przemiana bohatera fascynuje i każdy myślący człowiek odnajduje w nim część siebie samego.
Nawet owo biało-czarne, oparte na skrajnościach, postrzeganie świata jest tak charakterystyczne dla młodzieńczej wrażliwości - jeśli ktoś był kiedyś młody, to na pewno wie, że kochać można tylko na zabój, tak samo jak nienawidzić.
Ciekawie również czyta się o wpływie mieszczańsko-religijnego społeczeństwa na rozwój jednostki, na stek absurdalnych dogmatów, które społeczeństwo to wpajało młodzieży do głów.
A jednak cel, do jakiego zmierza Sinclair, nie przekonał mnie. Jego rozwój jakby zatrzymał się w połowie. Nie potrafił zupełnie wyzbyć się zabobonu, mitologii. Owe motywy jakby parapsychiczne, telepatyczne, cały ten wątek wspólnoty ludzi obdarzonych piętnem Kaina - to wszystko nieco mnie zniesmaczyło.
Nie jest to moja ulubiona realizacja Nietzscheańskiego ideału.
A może po prostu ta powieść mocno się zestarzała.

=== dopisane po lekturze książki "Śledztwo w sprawie Pana Boga" Andrzeja Horodeńskiego ===

W świetle informacji o współczesnych eksperymentach związanych z Globalną Świadomością kwestie wzajemnego duchowego, telepatycznego porozumienia między ludźmi ze znamieniem Kaina, a także owej SIŁY WOLI postulowanej przez Demiana, wymagają przemyślenia...
Może nie jest to tak naiwna koncepcja, jak mi się zdawało?
Dodaję "Demianowi" jedną gwiazdkę.

Jest w tej powieści, w istocie pięknej i prawdziwej, coś irytującego.
Rozwój i duchowa przemiana bohatera fascynuje i każdy myślący człowiek odnajduje w nim część siebie samego.
Nawet owo biało-czarne, oparte na skrajnościach, postrzeganie świata jest tak charakterystyczne dla młodzieńczej wrażliwości - jeśli ktoś był kiedyś młody, to na pewno wie, że kochać można tylko na...